Tassen volgeladen met stenen
‘Zoals ik blijf benoemen en blijf zeggen: Ik blijf altijd stappen zetten, elke stap is er 1 en elke stap is dichterbij’
Een jong stel met een Duitse herder loopt over het strand heen. Ze zijn op vakantie in Zeeland. Ze hebben tassen vol met stenen. Vooral grote lelijke stenen, eigenlijk stenen die hun nooit meer dienen maar ze wisten nooit wat ze ermee moesten doen. Tot nu. Eigenlijk staan die stenen symbool voor het verleden. De zware stenen die normaal altijd metaforisch voor de stenen in een rugzak worden bedoelt, liggen nu allemaal stuk voor stuk in 3 grote boodschappen tassen. Ze wilde er vanaf maar wisten nooit zo goed hoe. Toen kwamen ze op een idee: Het helpt om de stenen van het leven aan te kijken en het te verwerken, erover praten en hoe anders kan het dan ook dan echte stenen te gebruiken, om te laten zien en te laten voelen hoe zwaar het wel niet is als je het allemaal met je mee draagt. De vrouw nam de leiding, zij kon precies vertellen hoe ze overdacht, uren bezig was met alle punten belichten van een trauma en soms alleen omdat ze soms nog dacht dat ze het alleen moest doen. Niets was minder waar maar dat wist ze toen nog niet. Ze pakte een grote uit de tas en keek het aan, legde het op het strand neer en zei: Ik weet wat ik anders had kunnen doen, ik weet dat ik opener had moeten zijn, mensen had willen opzoeken maar het verleden is het verleden, ik ben er klaar mee om alles vanuit die hoek te bekijken. Ik heb er nu inmiddels van geleerd en ik vergeef het mijzelf dat ik nooit beter wist, ik hou van mijzelf zoals ik ben, ook al moet ik soms een verhaal anders schrijven, ook al lijken teksten en verhalen soms misschien op elkaar toch is het altijd wel weer anders, toch kan ik de kracht in mijzelf vinden om dankjewel te zeggen dat ik daardoor juist weer een stap dichterbij kan zetten. Het spijt mij dat ik mijzelf keer op keer gekwetst heb om delen van mijzelf te negeren, om telkens weer meer met de ander bezig te zijn dan de bedoeling was en het spijt mij ook dat ik andere heb laten schrikken of ook zelf in het verleden heb gekwetst daardoor ben ik juist volwassener geworden door dit toe te geven en door het anders te doen.
Ook al had de ander 100 stenen, dan nog zijn die in mijn ogen even welkom, dan nog wil ik de strijd samen aan kunnen gaan. Ik ben er voor de ander maar ik verlies mijzelf nooit meer, ik ben er voor de ander maar ook voor mijzelf. Ook al was het soms tegenstrijdig, het is nu stabiel en ik weet dat het uit een goed hart komt en ik weet ook dat ik er nu volledig klaar voor ben om de stenen die bij mijn verleden horen hier achter op het strand te laten. Ik weet dat ik er nog wel eens over mag praten en dat het er mag zijn maar het hoeft nooit meer zo’n grote steen te blijven. Ik kies ervoor om ze hier op het strand achter te laten zodat ik verlost ben van de wantrouwen in mijzelf, van de verlatingsangst en van de wanhoop die ik kan hebben om over te denken. Het dient mij nooit meer om die stenen allemaal te bewaren. Ik kies ervoor om ze nu terug aan de natuur te geven zodat het zelf wel weet wat het ermee kan doen. En met die woorden liepen ze verder en waren ze gelukkiger dan ooit, dronken ze cocktails op alle verhalen, hashtags, Daily Routine's en Happy Memories en de avonturen die ze nog lang en gelukkig met elkaar maar ook met vrienden en familie mochten beleven.