Een herfstverhaal: De groene feniks naar een volwassen zwaan

‘ Zij rees op, sterker dan ooit, beter dan ooit, haar as was achter haar en ze wist wat ze moest doen’

De groene feniks werd wakker, keek naar het hoopje as en dacht: Wauw, ik heb het overleefd, ik ben herboren, uit de as die daar ligt, ik had het nodig om te leren, had het nodig om sterker te worden en had het nodig om wijzer te worden. Die leuke feniks, die echt wel weet hoe het hoort en hoe het moet en vanuit haarzelf dingen kan doen, probeer ervoor te waken dat zij zich weer afhankelijk op wil stellen, zij weet dat zij om hulp mag vragen maar zij vind het soms erg moeilijk om dit niet constant te doen, zij werkt er al aan, maar het gaat in stapjes, zij moet de ladder naar de berg of trap naar de hemel willen bereiken door haar eigen houding, haar eigen geloof in haarzelf en haar eigen geloof in wat zij andere feniksen aan wil leren die hier open voor staan maar soms lijkt het alsof zij dan niet wil luisteren naar de stem die verteld dat zij het nu weer even zelf kan doen, mag doen.

Gelukkig weet de groene feniks ondertussen wel hoe het moet, weet zij wel weer de positieve stem op te zoeken. zij is blij dat zij dit kan en mag aanpassen, al maakt zij geen excuses meer om fouten te maken en is zij ook nooit meer gaan checken, vanaf hier is het dan ook dat zij haar hart laat spreken en zegt: Ik heb vandaag een stap gezet naar de omdraai van de positievere kanten van mijzelf, door te luisteren en te respecteren, ik zal meemaken hoe dat zich uitpakt, hoe het zich vormgeeft, ik vergeef mijzelf dan ook dat ik mij soms in een minder leuk dier veranderd had, ik zeg dankjewel voor de lessen die ik heb mogen meemaken, ik zeg ik hou van mij omdat ik weet dat ik vele malen beter kan doen en mijzelf kansen geef, het spijt mij oprecht wanneer ik andere feniksen ook gekwetst had. Vanaf nu ben ik zo trots als een....... pauw maar het allerliefst ben ik de volwassen zwaan.

Sigala - Easy Love