Wicked X liefde geven. 

Ik ben naar de film Wicked geweest. Maar het raakte mij enorm. Vooral het eerste deel en dat komt omdat een deel van mijn (onder)bewustzijn zich herkende in het karakter van Elphaba.
Ik voelde mij soms echt Wicked, zoals zij. Iemand die onbegrepen was en haar emoties op een verkeerde manier uiten. Ik heb soms nog steeds last van dingen die ik zei of schreef maar daar hebben we het samen ook uitvoerig over gehad.
Zoals Neville zegt: you can’t serve 2 masters en ik moet er 1 kiezen. Ik ben dan liever de vrouw uit liefde dan uit Wicked. Het is ook niet altijd heel erg om haar te zijn, als ik eerlijk ben. Emoties zijn er niet om ze te verstoppen en dat besef komt duidelijk naar de voorgrond als ik het idee heb dat verdriet voor mij gelijk staat aan gevaar, kijk uit want te veel verdriet is gevaarlijk, er kan iets aankomen. Terwijl dit een oude overtuiging is. Maar het lijkt alsof ik verdriet soms toch eng vind als het lang duurt.  Dat komt omdat ik gewend ben dat het er niet mag zijn. Terwijl verdriet gewoon regulatie is, het is letterlijk ontlading en gelijk gaat mijn herinnering naar een e-mail, terwijl ik die persoon allang al nooit meer ben, het is uitgepraat, it's a done deal. punt. Zo kan ik er met veel meer liefde naar kijken.

Voor mij is schrijven nog steeds ook wel een soort emotie regulatie, ook al bespreek ik het, ik denk dat het soms ook wel mensen kan helpen om te zien dat zij niet de enige zijn die zich soms zo voelen. Het moet alleen geen excuus zijn om er 100de verhalen van te gaan maken want dan is het straks weer te veel. Dan is het overzicht kwijt en dan is de wispelturigheid weer te veel in het spel. Al kan je dat niet altijd voorkomen, ik wil er een balans in blijven houden.

In het leven draait het nooit om deze ‘’schaduwkanten’’ van jezelf te verbergen. Maar ze aan te kijken en ermee te dealen op een manier die wel gezond blijft. Ik ken de tegenhanger er maar al te goed van. Dat dat zo op ‘’normaal’’ zijn voor mij leek, vind ik nog steeds gek als ik kijk naar hoeveel dingen ik tot nu toe in het leven bereikt heb en dapper ben aangegaan.

Ik wil het liefst met ontzag naar mijzelf en iedereen kijken maar soms is dat heel moeilijk.
Vanuit een wond ga je namelijk ook mensen verwonden en op het moment dat je het zat bent, dan komt die kanteling van ‘’fuck it, ik doe dit gewoon of het hek is nu toch al van de dam’’. Maar mensen blijven mensen en dus maken zij fouten, toch is het goed om voor eenieder respect en liefde te blijven behouden. 

Maar.... Ik kies toch echt mijn eigen verhaal.
Ik kan het opbrengen om met respect naar het verleden te kijken en te zeggen: ik snap je. Het kind in mij is op dit moment volwassen genoeg om daar eigenaarschap voor te nemen. Maar het feit blijft dat ik wel mijn eigen leven vorm blijf geven. Zoals ik dat bedoeld heb en zoals ik dat ook ooit scripten.