Het verwerken van verdriet en een helpende hand aan zee

Een jaar later en nog steeds vind ik het moeilijk om hier echt over te praten. Het laten inslapen van mijn konijntjes. Vooral het samen laten inslapen daar heb ik echt wel veel last van blijkt. Mijn schouders deden zoveel pijn van de stress en opgekropt verdriet, het moest er uit. Ik heb altijd even een gesprek, altijd met jou, wat moet ik doen? Vraag ik. Bel je moeder. Dus dat doe ik. Ik heb vandaag goed mijn best gedaan met Iris, Sanne en hun vader het strand huisje in Egmond aan zee in orde gemaakt. Geholpen met de schoeiing zetten en de schutting samen met Iris waterpas maken. Ik ben al heel wat gewend om met mijn handen te werken. Patrick had mij het een en ander geleerd over het in elkaar zetten van hout enzo. Voornamelijk voor tuintjes maar ik had daar nooit zoveel mee. Nu kwam het goed van pas. Ik ben ook aardig in de weer met mijn schep. Zand tussen de schoeiing gooien, ik werk wel hard hoor. I have to take it slow, jaja ik weet het, ik weet dat het geaffirmt wordt, ben niet helemaal van gisteren. Maar goed, weer even terug naar mijn konijntjes. Het as ligt hier nog, ik vind het echt moeilijk en wil het met jou doen. Vooral van Mort heb ik veel verdriet. Hij was al niet zo lekker, viel af en had een ontsteking onder zijn kiezen. Er werd een röntgenfoto gemaakt en het was wel aan het verspreiden. Ik had vooral met hem een band. Ik kreeg hem van iemand van Ranzijn destijds. Hij kwam eerst op mijn kamer waar hij het behang van de onderkant van mijn kamer at. Ik bouwde al snel een band met hem op, leerde hem om high five te geven. Hij was leergierig maar hij kon niet langer alleen dus werd er een maatje voor hem gezocht: een koppel date: je neemt je eigen konijn mee en er wordt een ander bij gezet om te kijken of het matcht. Lieve was de kandidaat. Zij was verlegen, dat kon je ook wel merken. Ze liet zich niet echt bij vreemde zien. Ook met haar ging het niet goed, ze deed gek met haar achterhand. En ook zij moest op de foto waarop wel iets van vlekken te zien waren waarschijnlijk een begin stadia van tumoren. Zij kreeg medicatie en ging opzich weer goed maar zonder ging het niet. En toen de dag kwam dat Mort niet meer wilde eten, moest ik hem op laten nemen waar ik gewerkt had. Hij knapte niet op en mijn vader stelde voor om ze allebei in te laten slapen. Want ik nam Lieve mee en met haar ging het ook slechter. Ze konden niet zonder elkaar, dat is ook vaak bij konijnen zo, ze kunnen niet alleen en dan moet je een keiharde beslissing nemen ten goede van Mort en Lieve hebben we dus besloten om ze samen in te laten slapen. Dat was ook toen het punt dat ik bij mijn vader ging wonen want dit kon ik er toen niet bij hebben. Gelukkig was ik toen niet meer zo alleen, ik zou ingestort zijn. Ik heb in mijn leven al 1x eerder een keiharde beslissing moeten maken, iets wat ik achteraf een goede beslissing vond maar wel moeilijk. Daar ben ik gelukkig wel van herstelt, ik heb het er vaker over gehad. Ik weet nog steeds niet of ik dit op straat wil gooien, ik mag alles delen maar tot op zekere hoogte vind ik het ook even genoeg. Het zou kunnen dat het nog wel komt maar ik denk dat ik er ook vrede mee heb dat ik dit ruim en voldoende met de ander besproken heb. En nee het gaat niet altijd maar over de Daily Routine in het leven;). Ik merk dat ik behoefte heb aan ontlading en blijkbaar komt de meditatie voor honopono in de buurt, het blijft een gekke naam maar het is vreselijk effectief want alle toxische energieen gaan uit mijn lijf, ik merk dat mijn schouders gelijk ook veel minder pijn doen. Ik heb het wel alleen gedaan want ik wilde deze angst om alleen te huilen echt overwinnen. Het hoeft niet gelijk rigoureus een grote stap te zijn maar aangezien jij er bij bent is het al zoveel beter. Huilen is per definitie geen slechte eigenschap of ding om te doen. Het ontlaad, het ontlaad emotie en het geeft een opluchting achteraf. Zo voelt het ook bij mij. En in combinatie met het schrijven (journalen, zoals Esther dat altijd zo leuk zegt) is het goed. Dan is het van mij af. Dan is het al grotendeels verwerkt, misschien wil ik het met jou er nog vaak over hebben of over praten en dat mag ook. Ineens is de spanning weg, Het voelt goed om het te delen, als les maar ook aan andere mensen