dinsdag 22 april 2025,
Help, ik voel het verdriet weer en het doet mij zoveel zeer als de tranen van mijn wangen graag naar liefde verlangen.
Ik heb hier de laatste paarse sleutel naar huis, de hoofdsleutel van mijn thuis.
2 jaar geleden, het overviel mij, 4 uur lang in Utrecht zijn, dat vond ik op zijn zachts gezegd helemaal niet zo fijn.
Maar het had veel erger kunnen aflopen dan had ik geen baan zoals nu kunnen hopen.
Op de kinderboerderij in Purmerend werk ik tot augustus tussendoor naar mijn oude school in Aalsmeer waar ik echte dierentuindieren, eten en drinken geef en bestudeer.
Ik vergeef je dat je uit angst en onmacht iets deed of dacht wat mij pijn bracht.
Ik vergeef je voor de wolf in jou, die met zijn klauw, mij openscheuren wou.
Maar toch erna had ik ineens heel veel meer angst voor de overheid in het algemeen, dat was als een zware steen aan mijn been.
Ik heb EMDR gebruikt en het doorvoelt maar toen destijds mijzelf met koud doorspoelt.
Bijna niemand weet het, niemand kent deze pijn want ik wil het graag revisen en met het zonlicht bezig zijn.
Maar toch, ik kon mij vorig jaar niet meer concentreren op mijn werk waardoor ik vaker ontslag creëerde.
Toen heb ik besloten, nu moet ik er weer iets aan doen om verder te kunnen gaan voor dat miljoen.
Dus heb ik het doorvoelt, geef ik het nu een plek, vergeef ik mijzelf voor het toen visualiseren en dat ik toen vanuit angst Utrecht & Scarlett de Moor creëerde.
Maar nu ga ik weer op mijn eigen plek staan, neem ik mijn plek voorin de bus weer aan.
Pak ik mijn titel en mijn Conversational Scriptings er weer bij en geef ik het weer de naam Daniëlle terug, voor mij is deze zwarte bladzij nu achter de rug.
Ik geef mijzelf vandaag deze paarse sleutel naar huis want Amsterdam is mijn echte thuis.
Veel aan mijzelf gewerkt de afgelopen jaren, veel verdriet, veel pijn maar nu mag dit eindelijk over zijn.
Ik kleur nu alles paars, de liefde mag zegevieren, geluk hangt in de lucht, ik ben zo sterk als een kolonie mieren.
Last train home – John Mayer