Het verwerken van een rouwproces: James of Sophie

Vrijdag 8 september 2023

Vanmorgen deed ik die met die gekke naam meditatie en ik stuit eindelijk op het eindpunt. Ik vindt het super moeilijk om dit te schrijven en heb er ook heel lang tegenop gekeken maar ik denk dat ik met delen is helen al een stuk verder kom. Ik neem jullie even mee naar 15 januari 2019, yes mijn verjaardag:

Voor 6 uur sta ik al naast mijn bed. Ik ben steeds ongesteld maar ook weer niet, het gaat weg en dan komt het weer terug en ik vertrouw het niet. Ik doe voor de zekerheid een zwangerschaptest, even denk ik nog wie haalt het in zijn hoofd om dat op je verjaardag te doen?. Ik zie 2 streepjes op het dingetje verschijnen en ik ben niet zo heel blij. Ik weet eigenlijk gelijk dat ik het niet wil houden. Ik weet het goed verborgen te houden op mijn verjaardag want ik schaam mij kapot. Hoe heeft dit kunnen gebeuren terwijl ik zeker weet dat ik het nooit wou?. Ja…… Ik ga naar de huisarts en ik moet weten hoe ver ik ben, ik koop een Clear Blue test en die zegt mij dat ik 2-3 weken zwanger ben. Toch schrik ik weer, ik heb het beeld van mij met een dikke buik in mijn hoofd en probeer dat uit alle macht weg te duwen. Ik haat een dikke buik, doe er alles aan om dat niet te hebben. En dan ga je een klein trajectje in: een echo. Ik krijg een pil mee en ik moet ergens blijven omdat ik er nogal heftig van kan bloeden. In eerste instantie schrik ik er eigenlijk niet zo van. Het is gewoon alsof je normaal ongesteld bent. Maar na dit traject doe ik er alles aan om die mega mooie buikspieren te krijgen. Ik train mij letterlijk kapot, elke dag 2x, ochtend en avond doe ik buikspieren met een app op mijn telefoon.  En nu pas kan ik er om rouwen. . En ook nu zie ik een aantal dingen in een ander daglicht. Ik hoorde water naar de zee dragen want ik vind mijn content veel te veel worden.Ik ben er niet geweest voor mijzelf, niet in die periode en daarna eigenlijk ook niet. Ik heb alweer een afspraak met de huisarts (zucht) voor de abortus want ik wil het een beter plekje geven dan alleen van mij af schrijven. Ik heb het ook letterlijk in mijn schriftje geschreven dat het mij speet dat ik 1 van de 2 heb verwijderd. Ik dacht er veelste licht over, ik dacht: dit doe ik wel zo en dan is het weer voorbij. Maar de impact die het op mij heeft is groter dan ik dacht. . Ik heb meerdere dieren kindje genoemd en nu begrijp ik waarom, ik wilde een replacement voor de leegte die ik na de abortus voelde. Het is net alsof mijn lichaam dacht dat het er na 4 jaar nog zit. Ik zie inmiddels dat ik wel goed genoeg ben en dat ik de waarde heb en dat draag ik in mijn hart met mij mee. Eindelijk werkt mijn methode en eindelijk voelt het alsof ik een stap dichterbij mijn einddoel ben gekomen. En daarmee is ook de acceptatie van de dood gelijk verwerkt.