Zaterdag 22 februari 2025,
Wat is dat eigenlijk? Hoe moet ik dat zien? Tot hoever kan ik gaan? Dit zijn vragen die ik mijzelf tot dusver nooit heb gesteld, maar nu wel. Ik zag grenzen altijd als iets onveiligs, omdat ik die daarmee associeerde. Het thema onveiligheid kwam bij mij steeds terug, omdat er altijd een soort van "gedreigd" werd met: "Dan pak je je spullen toch?" Dat gaf mij een onveilig gevoel en ik denk dat ik daarom grenzen stellen zo moeilijk vond.
Maar wat is ethisch verantwoord? Volgens Google is ethisch handelen: handelen in overeenstemming met de waarden en normen waaraan wij onszelf en anderen in redelijkheid gehouden achten. In mijn eigen woorden betekent dat: handelen vanuit liefde in plaats van angst. Soms krijg ik de neiging om bij de tekst "Dan pak je je spullen toch?" te denken: kan ik dit wel plaatsen? Personen die mij kennen, weten over wie dit gaat. Ik denk dat ik het, mits het ethisch verantwoord is, toch mag delen.
Maar wat zijn mijn normen en waarden eigenlijk? Hoe ver kan je bij mij gaan? Ik heb besloten dat wanneer iemand bewust een stap zet waarbij ik denk: "Daniëlle is hier bang voor, ik jaag haar hiermee op de kast," diegene een waarschuwing krijgt. Bij de derde keer zijn er consequenties. Voor mij is dit nog best nieuw en het voelt nog steeds wat onveilig om dit zo te benoemen. Maar inmiddels is mijn perspectief hierop veranderd en kan ik zeggen dat ik dit doe, omdat ik mijzelf inmiddels waardevol genoeg vind om nooit meer zo met mij om te laten gaan.
Ik heb ook een goed gesprek met mijzelf gevoerd over artiesten. Het valt mij op dat ik vrij makkelijk wil gaan checken of een nieuw account op Instagram wil aanmaken (hier mijzelf van af gepraat uiteraard); dat gaan we ook maar eens even veranderen (met liefde uiteraard). Als ik iets zie wat ermee te maken heeft, raakt dit mij. Maar draai ik het om, dan voel ik een enorme weerstand. Als iemand mij verbiedt om naar Nederlandse artiesten te luisteren, omdat het hen herinnert aan een persoon, wat zegt dat dan? Dat hij of zij zich daardoor bedreigd voelt? Waarom? Ik ben toch met jou? Dit is precies het antwoord dat ik nu nodig heb. Al luister je naar Jan Smit, dat moet jij lekker weten. Als jij daar gelukkig van wordt, wie ben ik dan om te zeggen dat je dat niet mag? Toch zit er nog een stukje angst onder. Een stem die zegt: "Je hebt dit toch gezegd? Voel je je gekozen?" Waarom manifesteert dit zich? Inmiddels weet ik beter en weet ik dat ik genoeg waard ben om te zeggen dat je aan mij heel veel hebt. Dat is ook zo. Ik kom met een "diamond package," because I ain’t cheap anymore. Nope, ain’t gonna do that!
De redenatie is ook anders. Most dusty band in the world? Ja, ik had gezegd: de allerbeste knuffels enzovoort ter wereld. Die associatie leg ik met mijzelf, omdat ik dat nou eenmaal manifesteer. Maar het kan ook een vorm van toe-eigenen zijn. Zijn dat normen en waarden? Nee, dat is eigenlijk iets claimen. En dan de zin die ik ooit heb gebruikt: "Je bent van mij." In mijn perspectief voelde dat veilig, maar als ik het nu lees, is het toch wel een beetje... hoe zeg ik dat netjes... benauwend? Krijg je dan nog wel lucht? Toch vind ik het nog steeds heerlijk.
Normen en waarden betekenen ook dat je respect hebt voor de wereldkaart/model van een ander. Dat houdt in dat je respect hebt voor hoe iemand anders de wereld ziet. Maar wat heeft dat hiermee te maken? Dat je respect hebt voor de keuze van een ander, in dit geval voor muziek. Als iemand tegen mij zegt: "Weet je, Daniëlle, het triggert mij naar een oude herinnering," dan is het aan diegene zelf om dat op te lossen maar vanuit everyone is you pushed out je dominante gedachtes veranderen van die persoon. (wat ik ook deed). Maar of ik dan geen Idaly of Frenna meer luister? (Om maar even iets te noemen.) Dat is toch aan mij? Ik snap het gevoel van de ander, maar ik zou zeggen: "Maak je niet druk, ik ben met jou, gekkie." Dan heb je het erover en is het uitgepraat. Ik denk dat het komt doordat ik lichtelijk in paniek kan raken en daardoor oude herinneringen worden aangewakkerd. Confrontaties en weet ik het allemaal wel niet… Schadelijk.nl. Ik zeg het ook over mijzelf, want ik weet dat het zo was. Maar wat voor normen en waarden zijn dat dan? Ik heb geen idee meer. Het enige wat ik kan zeggen, is dat ik toen heel anders was. Het voelt nu zo raar en gek.
Maar wat doe ik zelf dan? Is het ethisch verantwoord om Zeeland te noemen? De hastag Plumeaulicious te gebruiken? Is dat een statement? Ja. Raak ik daar mensen mee? Niet perse. Als ik denk aan die foto vanuit Hilversum was ik het zo zat en poef. Later zag ik mijn eigen naam in Google en dingen als: Ex on the beach, overleden. Ik heb daar best wel even last van gehad. Zo leuk vond ik dat niet maar ik probeerde daar ook het goede van in te zien. Ik snap wel dat je vanuit angst soms geneigd ben om iets te willen doen (dat had ik ook). Toen ik ook echt foto's op het strand maakte, heb ik dat later verwijderd want nee ik ben geen Ex on the beach, ik ben niet overleden, ik ben springlevend. Soms is dat best moeilijk om overheen te stappen maar omdat ik weet dat ik dat zelf ben en creëerde, is dat een stuk makkelijker. Tuurlijk doet het mij wel iets, het maakte mij toch wel bang maar ik weet nou eenmaal dat ik het zelf creër, ik ben zelf verantwoordelijk voor dat wat daar staat. Dat is wat ik geloof en waar ik heilig van overtuigd ben. Het spookt wel eens door mijn hoofd om ook expres dingen van China te plaatsen maar dan ben ik volgens mijn morele waarde verkeerd bezig omdat ik een keuze vanuit liefde wil maken. Ik zou de ander nooit willen kwetsen met iets naars. Daarom probeer ik het ook goed te zien maar het is mijn hoofd die daar vervolgens wat van vind, dat is soms heel moeilijk. Ik ben niet gekomen om mensen te judgen, te oordelen of te bekritiseren, ik ben hier op aarde om de liefde te verspreiden. Voor iedereen. Vaak genoeg denk ik: ik wil het terug want dat is iets wat het ego zo graag wilt. Het wilt erkent worden voor al het goeds wat je doet, maar daar kan ik mijzelf beter voor trakteren dan dat ik iets van een ander verwacht. Verwachtingen zijn voor mijn gevoel vaak dooddoeners. Voor mijn gevoel mag ik die niet hebben want dan raak je teleurgesteld. Maar is dat echt zo? Zitten daar voor mij normen en waarde in? Voor mij is dat niet leven naar de norm, dat is niet met je hart leven, eerder met je hoofd rationaliseren.
Normen en waarden zijn ook een stukje veiligheid, en veiligheid zit in mijzelf. Voorheen geloofde ik dat ik een soort "schijnveiligheid" kon creëren door iemand anders te zijn of mij met anderen bezig te houden. Dat is niet langer zo en dient mij ook niet meer. Maar wat is dat toch met die muziek? Bij mij wordt het geassocieerd met onveiligheid. Ik kan ook zeggen: ik heb het ooit gehad over trouwen in Italië, leg die link dan. Nu wil ik liever een andere locatie. Het perspectief verandert, en dat is ook NLP, omdenken, of hoe je het ook noemt. Het is zoveel makkelijker als je de wereld zo ziet in plaats van door angst.
Je ziet dus toch dat zoiets kleins voor mijn hoofd best wel groot kan worden want hoeveel woorden staan hier dan wel niet? Laat mensen in hun waarden. Dat er iets met Zaandam was gedaan, zag ik ook wel. Het gaat altijd om de gedachten achter een actie, achter een reactie. Wat is het dat mijn drijfveer hierin is om zoveel hierover te schrijven? De aanleiding is Italiaanse artiesten. Betekend dat dat mensen mij daarmee pijn willen doen? Nee, natuurlijk niet! Dat is iets wat je hoofd soms heel erg schreeuwt. Ik heb respect voor de ander en de ander heeft respect voor mij. Het is uiteindelijk aan mij om dit normaal te zien en aan mij om dit in mijzelf op te lossen. Het is aan mij om mij af te vragen: Ben ik wel goed genoeg voor de ander? Dat is uiteindelijk de gedachten die erachter zit. Natuurlijk wel! HALLO! Kijk eens naar alle content lieverd..... Het is veel maar allemaal uit liefde en nu maakt liefde nooit meer blind het maakt dat je de wereld ziet als het glas is halfvol in plaats van half leeg. Dat is een mooie om mee af te sluiten.
Maar normen en waarden? Door keuzes te maken vanuit liefde weet ik inmiddels wat dat betekent.