Woensdag 14 mei 2025,
Ze kwam nooit om te breken,
maar om te beschermen en nooit te wreken.
Met trillende handen en benen die ze afvuurde
bouwde ze muren, van sms'jes en twijfels,
als dekens tegen het onbekende en interne ellende
Ze fluisterde:
“Als ik niets doe, verlies ik alles.”
En dus deed ze wanhopige pogingen om te herstellen en haar trein te versnellen.
Te veel.
Te snel.
Te vaak en schoot ze eerder mis dan raak.
Omdat liefde voor haar nooit gewoon bleef staan en kon ze er niet van op aan.
Ze keek naar lege schermen, vervangers, blokkades, muren. Het terug komen leken maanden en zelfs jaren te duren,
Ze zag monsters in de stilte, haar ogen keken naar een reflectie in de spiegel en in de kilte.
Ze zocht naar ogen die haar zouden vasthouden
maar vond enkel reflecties van haar angst en was daardoor het bangst.
En toch...
onder al dat zoeken in alle hoeken.
leefde een hart dat alleen maar wilde voelen dat ze bestond en haar eigen weg hierin terugvond.
voor iemand, die wilde dat zij zich bemind door hem voelde maar eerder het idee had dat ze afkoelde.
Niet raar. Niet gek. Niet dom of stom.
Alleen onbegrepen en onmacht en daarom reikte ze vaak naar de wanhoopsmacht.
Niet fout. Alleen gewond want ik zou willen dat je mij ziet en de liefde hiermee vond.
En nu kijkt ze op,
moe van het vluchten,
en ziet daar een vrouw staan
die zacht zegt:
“Je hoeft me niet meer te beschermen. Want ik hou van jou, jij bent een Amayzine woman, een lieverd een zachtaardige vrouw. Ik hou van jou. Je doet het goed, je was slechts gewond. Kom sta op, ik verander je in gezond. Want je weet wie je bent, alleen ik zet hier een pas met zelfverzekerde tred.
Want een Amayzine Woman zijn, dat ben ik, niemand anders. Het is x100 angsten voor jezelf als je mij wilt raken: Wie een pet steelt, word met de allerergste angst toebedeelt.