Donderdag 27 februari 2025,
Het hangt een beetje samen met normen & waarde maar wat is het?
Zelfrespect is respect hebben voor jezelf en voor de wereld.
Maar leef ik daarnaar? Ik probeer ernaar te leven maar ik vind het soms vreselijk moeilijk.
Zelfrespect voor mij is geloven dat je eigenwaarde goed genoeg is dat je ook behandeld wordt naar het respect die je verdient. Dat je geen dingen doet of zegt die je eigen respect naar beneden halen. Toch word ik ergens bang en ik snap niet zo goed waarom. Ik probeer het te begrijpen er woorden aan te geven maar het lijkt wel alsof ik ergens nog steeds denk: ik ben schadelijk. Dat is nergens voor nodig.
Mijn hoofd legt zelf een interpretatie bij iets. Dat maakt dat ik mij soms zo bang voel. Het zou heel veel helpen als ik mijzelf in mijn waarde genoeg vertrouw en respect heb om te denken: Het gaat goed, de intentie naar mijzelf is liefde. Vervolgens raak ik behoorlijk ver verwijderd van wat hier staat en lijkt het alsof ik onder mijzelf gebukt ga.
Elke keer dat het goed gaat denk ik namelijk: Wanneer gaat het mis? Dat is geen zelfrespect of vertrouwen het is eerder een soort sabotage. Maar waarom die sabotage, mag ik geen geluk ervaren?
Natuurlijk mag dat wel maar er is een mate waarin ik bang ben voor een teleurstelling naar mijzelf. Alsof ik eigenlijk zeg: ik mag geen gelukkig leven ervaren want dat is wat ik altijd had. Like he? Ik snap daar niets van.
Er is niets mis met mij er is wel van alles mis met de mate waarin ik recht in de spiegel kijk. Ik zie namelijk nog steeds heel veel schuld en schaamte en dat is vaak mijn drijfveer om iets te doen, zo ook dit onderwerp.
Maar waarom voel ik zoveel schuld en schaamte? Ik denk omdat ik toch steeds erg nieuwsgierig ben. Ik link nieuwsgierig aan een bepaalde handeling. Ik krijg er hartkloppingen van en mijn schouders doen zeer van de stress. Terwijl ik het zelf maak. Dat is nog het gekke ook.
Ik leg bij mijzelf de vinger op de zere plek omdat ik vind dat ik beter moet weten. Maar is dat liefde? Nee, dat is angst. Is dat respect? Nee, dat is jezelf zo erg straffen voor iets, daar doen we nooit meer aan.
Ik denk namelijk steeds in mijn hoofd: wat als mensen mij negatief zien? Terwijl ik eigenlijk moet blijven denken: Maar wat als ze er wat aan hebben? Wat als ze mij positief kunnen zien. Heeft het te maken met insuline? Hoge suikers? Het zou kunnen maar die had ik gisteravond niet. Ik denk dat suiker heel veel invloed heeft op de manier hoe je denkt.
Als ik met respect vertrouw, welke keuzes maak ik dan: Durf ik genoeg te vertrouwen dat de ander iets doet met wat ik zeg en mij in mijn waarde respecteert?
Ik denk dat het een kwestie is van: hoe zou ik het zelf doen? Als iemand mij heel dierbaar is op dit moment, zoals Esmeralda, zou ik dan iets doen met wat zij tegen mij zegt of aan mij vraagt? Want uiteindelijk is het ook een vraag. Luister ik daar goed naar? Wat zijn de verwachtingen die ik heb? Is dat moreel of is dat een soort dreigen? Het is geen dreigen maar het zijn wel verwachtingen. Het moet vanuit mijzelf gaan. Ik moet zelf kunnen nadenken en mijzelf afvragen of zij gelijk heeft ja of nee en dan iets doen.
Maar hoeveel respect heb ik voor mijzelf als ik zomaar dingen doe? Vrij weinig want je zegt eigenlijk ik verbied je dit of dat. Wat er dan gebeurd is dat ik dan denk: ja, hallo, wie ben jij om dit te zeggen? Er komt weerstand.
Betrek ik het op mijzelf dan denk ik: Waarom ben ik zo jaloers geweest? Het heeft meer met mij te maken. Het komt door oud verhaal en geen respect hebben voor wie ik ben.
Eigenlijk zou ik de vraag moeten stellen: Waarom ben ik jaloers? Ben ik dat wel? Ik denk goed na bij deze vraag want dat zou de sleutel moeten zijn tot het gedrag wat ik deed. Maar eigenlijk zie ik dat ik zelf een heel leuk leven heb. In zekere mate is jaloezie een eigenschap die men ontwikkelt door onzekerheid en uiting als controle. Wat als ik zeg dat ik wel jaloers ben? Dan komt er gelijk weerstand. Handelde ik dan naar onweten? Niet goed nadenken of is het omdat ik jaloezie koppel aan schadelijk gedrag en ik dat nooit en te nimmer wil zijn? Ik geef mijzelf een oordeel. Is dat waarom ik deed wat ik deed? Omdat ik jaloers was? Het zou kunnen. Wat als ik het toegeef? Wat gebeurd er dan? Gelijk voel ik tranen want ik wil helemaal nooit zo zijn. Ik merk dat ik er gauw vanaf wil komen blijkbaar mag het er niet zijn. Wat als dat jarenlang een patroon is geweest? Ik schaam me ervoor.
Wat als iemand naar mij toe komt: Joh, Danielle, weet je wat het is? Ik was jaloers op jouw leven, daarom handelde ik daarnaar. Wat zou ik zeggen? Want dat is advies wat ik nu nodig heb. Ik zou zeggen dat ik het vervelend vind dat diegene zich zo voelde en dat dat nooit nodig is. Iedereen heeft zo zijn eigen dingen. Maar lucht het op? Ik denk het wel want jaloezie staat gelijk aan een gemis voelen in je eigen kunnen en leven en ik geloof dat iedereen gelukkig en tevreden kan zijn met zijn leven. Er is geen goed of fout, er is geen weg te groot nog te klein. Als ik dat gevoel de ruimte geef en het mag er zijn, dat ik dat zo ervaren heb maar dat dat voor mij geen waarheid meer is hoe voelt het dan?
Moet ik dan zeggen: Charming, ik ben jaloers op je geweest? Vanwege WONDR Experience en de universitaire opleiding? Of het feit dat je zo goed gitaar kunt spelen? Omdat ik dacht dat ik het zelf nooit zou kunnen? Omdat ik dacht dat mensen beter waren dan mij? Dat is heel interessant en fascinerend want dan gebeurd er iets wat ik nooit eerder heb ervaren er komt ruimte voor bewondering en toegeven dat ik fout zat, al deed ik dat al, toch is dit mijn deel. Ben ik dan volwassen als ik het op deze manier naar mijzelf toegeef? Ik denk het en ik weet het ook wel eigenlijk. Wat zou ik willen dat er voor antwoord komt? Dat de erkenning er mag zijn, dat ik mijzelf nog beter begrijp maar dat dit geen vorm van leven is wat mij dient.
Wat is het gedrag dan wat ik vertoon, als het nu zo uitgesproken is?: Ik gedraag mij volwassen en stel mij volwassen op zonder dat ik een mate van controle wil uitvoeren.
Denk ik dat ik dat kan? Er is nu ruimte geweest voor erkenning en daardoor is er ook ruimte gemaakt voor acceptatie, vergeving en rust.
In een gezonde relatie geef je de ruimte aan elkaar om ook echt te delen wat er daadwerkelijk speelt zonder dat je de ander veroordeelt over wat hij of zij te zeggen heeft. Ik gun iedereen de wereld maar nog steeds de most dusty band in the world ofcourse. Dat zal toch aanleiding moeten geven tot rust? Het is de sticker die ik plak op de Italiaanse dingen. Wat maakt het uit? Als ik dit nu van mijzelf weet. Dan weet ik dat ik leuk genoeg ben om thuis te komen om van Amsterdam mijn thuis te maken. Maar let op dat ik mijn thuis overal kan creëren, zolang het maar vanuit mijn hart komt. Ben ik dan nog steeds zo bang? Nee he! Dan mag het er volledig zijn want ik snap mijzelf wel. Ik zou ook iemand willen zijn die de talenten heeft van Jimi Hendrix, haha! Ja, de groeten met je, zonder oordeel Daniëlle, ik kan het! Ik heb het zelf gezegd.
Bewondering op een gezonde manier komt uit liefde en nooit uit angst. Maak het verhaal anders, misschien is er wel iemand anders die nu de foto’s maakt. Zolang ikzelf rekening hou met de normen & waarde van een ander, doet hij of zij dat ook bij mij.
Snap ik het nu beter? Ja! En veroordelen? Dat is nergens voor nodig. Dus stop met bang zijn dat X W Z want dat is nergens voor nodig. Zolang ik weet wie ik ben, laat ik eenieder in zijn waarde en ook Utrecht krijgt een beetje liefde want ik snap het wel. Komen Charming & Snow dan eindelijk weer samen? Dat kan ik alleen beantwoorden als ik nu met volle overtuiging weet dat alles gereed staat om naar huis te komen zonder dat ik het forceer.
Dat is het einde van dit gebed zonder end, hahahaha, nee grapje, blijf bij jezelf en leef in liefde lieve lezers!