zondag 8 december 2024,
Ja, voor mij persoonlijk is dat soms nog een kleine uitdaging want die verzetter, die Hannie Schaft/Anne Frank als voorbeeld voor mijn kleine kind, die iedereen overigens in zichzelf heeft, welke leeftijd dan ook blijkt, kan nog steeds wel actief worden. Zal ik niet even dit, zal ik niet even dat? Blijkbaar denk ik er soms echt niet bij na. Maar als je gelijkwaardig wilt zijn aan de ander, betekend dit ook dat je jezelf in je waarde moet laten. Geneigd om te veel te geven, geeft de balans geen evenwicht eerder meer in disbalans. Waar komt dat vandaan? Bepaald schuldgevoel hebben denk ik. Vaak vraag je die vraag dan aan jezelf. Het schijnt dat je minder getriggerd raakt als je geheeld bent, dat als iemand op dat litteken drukt je er geen last van hebt. Zou je dan wat verkeerds doen als dat niet het geval is?. Dat denk ik niet. Het is eerder een kwestie van kijken naar je kwaliteiten.
De – punten zullen er waarschijnlijk altijd wel zitten, je hebt altijd wel iets waar je aan wilt werken het is een oneindig proces. Waarom zijn wij als mensen dan toch zo geneigd om eerder naar die minpunten te kijken dan naar het andere? Omdat je brein altijd naar overleving neigt? Best wel gek eigenlijk. Overleving komt van stress maar het hoeft niet altijd aan te staan. Het is toch gek als je altijd maar van het negatieve uit moet gaan? Persisting ook wel, persist until it hardens into fact. Dat is ook zo. Blijf bij het positieve en het positieve blijft.
Het zijn allemaal van die levensvragen waarvan je denkt: Bij wie moet ik terecht? Misschien is het gewoon goed als het er mag zijn anders blijf je teksten schrijven. Het is ook een vorm van creatief zijn en een uiting. Ik denk dat veel mensen gewoon niet zo stil staan bij dit soort onderwerpen.
Alles gaat vanzelf, alles gaat toch goed op werk? Maar hoe gaat het nou echt met jou? Hoor je dat iemand weleens vragen?. Het is meestal: hoi, hoe is het? Ja, goed hoor en met jou? Ja, ook en dat is het. Diepgang is waar? Maar het is ook iets van de hersens om je minder vermoeid te voelen want dan krijg je weer: ik word er vermoeid van…. Is dat zo erg? Als je het relativeert niet maar goed een oplossing zoeken voor elk probleem is dan ook mijn specialiteit. Dan ga je er wel vanuit dat er altijd een probleem is… dat is waar maar luister je goed naar jezelf en weet je wanneer je uit liefde komt, is die balans ook in evenwicht. Maar daarvoor zou je die verzetter toch even minder hard moeten laten praten. Wat is daar nou een goede oplossing voor? Doordat je weet dat een verzetter al eigenlijk niet nodig is… dat is waar.
Je kan beter praten met elkaar en naar een oplossing zoeken als je tegen een probleem aanloopt maar wat als dat niet helpt? Dat ligt eraan hoe je die persoon ziet. In mijn optiek en zoals ik de wereld zie, verander je die persoon alleen door je eigen perceptie en de perceptie van die persoon. Je doet niets met die ander in termen van overhalen of wat dan ook, nee het is jezelf die daar een label aangeeft. Je hoeft niets te doen om naar jezelf te luisteren maar het is moeilijk als die verzetter nog zoveel te vertellen heeft en die kan je sussen door te vragen waarom die aanstaat. Wordt je behoefte niet vervuld? Dan is er iets mits met hetgeen je doet. Maar wat als je al het mogelijke er al aan doet? Dan betekent het dus dat je niet goed omgaat met de tools die je geleerd hebt. Een honger naar meer informatie is vaak de andere informatie of in de wind slaan of er inderdaad niets mee doen. Daarmee heb je in feite al je eigen antwoord. Dus luister je naar jezelf. It is really that simple!