2 identiteiten die samen voortbewegen naar het nieuwe

Het is november.
Mijn oude ik is nog steeds een beetje teleurgesteld — want waar is het nou?
Het is verdorie bijna eind van het jaar, en om dit jaar opnieuw te eindigen zonder kerst samen, zonder de familie van Charming, zonder kennisgemaakt te hebben met hen, voelt ontzettend naar.
Leeg, en verdrietig.
Maar dit is letterlijk oud verhaal. Het is teveel verlangen naar iets wat er al is. 
Het is nog een klein overblijfsel van waar ik ooit weken, maanden en jaren aan vastzat: Het is er niet.

Terwijl de nieuwe ik — de nieuwe Daniëlle — al kennis had gemaakt met ze.
Met de hond die bijna ontsnapte, van 1 van de broers haha, die ik met mijn jachtlijn terughaalde.
De hand die ik gaf, de warme knuffels, de geur van versgemaakte appeltaart (zonder suiker) — het is er allemaal, allang al.
Toch maak ik me soms nog druk over wat ik gezien had en waar ik van baalde,
terwijl dat letterlijk oud verhaal is.
De Daniëlle die D.S.L. is, zou nooit twijfelen aan de realiteiten die ze al heeft meegemaakt.
Ze zou nooit twijfelen aan het kennismaken met de bandleden — alsof ze hen al jaren kent — wat allang gebeurd is.
De hartverwarmende klanken van de gitaren, alles wat ik erover weet en nog over mag leren.
Nooit zou zij twijfelen over wie zij is,
noch hunkeren naar het kerstdiner terwijl het allang heeft plaatsgevonden.
Terwijl ik allang mijn handtekening onder de trouwakte heb gezet, die nog steeds in mijn tas zit.
Die versie van Daniëlle is er.
Zij is er in hart en ziel.
Zij is er voor de wereld, voor zichzelf, voor Plumeau, voor dat leven en voor alle mensen die daarbij horen.
Zij is een vrouw vanuit liefde, en vóór liefde —
een vrouw die geen twijfel meer heeft over de honderdste keer dat ze een verhaal moet schrijven om zichzelf te bewijzen.
Nee. Zij is haar al.
Daar is geen twijfel over mogelijk.
Zij is geen vechtersbaas tegen iets wat zij allang al ís,
iets wat zij in het diepste van haar ziel voelt,
iets waarvan zij wéét dat het zo is.
Ergens zit er nog een kleine overtuiging dat het misschien niet waar is, dat ik teleurgesteld kan raken —
maar nu weet ik het zo om te draaien,
dat het slechts een zuchtje wind is die mijn haar even laat bewegen.
I wanna go and don’t wanna stop, never get enough huh? I’m way too cool to be a fool? Dat sowieso!
I ain’t no joking here — this is all serious stuff.

De oude identiteit heeft een functie gehad —
een functie die mij maandenlang beschermde.
Maar uiteindelijk wint liefde het van angst.
Uiteindelijk heeft de 3D te buigen naar wie ik ben.
Dat is een gegeven. Zoveel geleerd dit jaar vooral vanaf mijn NLP opleiding. but i ain't no trashcan! i said no sir! i am way too cool! haha