Een echt herfstverhaal: Liefde is.... overal 

.Een woord vooraf:
Ik weet gewoon dat ik een echte schrijver ben, in hart en nieren. Schrijven is wat ik het liefste doe — om mensen iets moois cadeau te geven.
Al is het inmiddels al een tijdje herfst, ik vind niet dat verhalen seizoensgebonden hoeven te zijn.
Wanneer ik sommige teksten teruglees, voelt het bijna vreemd… alsof ík ze niet geschreven heb, maar AI. Toch ben ik het die het schrijft en bedenkt. Soms laat ik AI er alleen even overheen gaan om de spellingsfouten eruit te halen, maar verder ben ik volledig origineel.
Ik kan je dan ook verzekeren dat alles rechtstreeks uit mijn hart komt.
Voor nu wens ik je veel leesplezier... 🌿

Iets wat nog niet zo makkelijk gaat, ís iets wat moeilijk is.
Maar als iets moeilijk is, wordt het na verloop van tijd makkelijker — zolang je blijft oefenen. Uiteindelijk word je er goed in.
Sophie brak haar tong bijna over die zin.
Wat betekent het nou eigenlijk? Is dat de zin van haar leven? Waar moet ze heen om iets te leren?
Ze keek om zich heen — naar de bomen, het gras, de lucht, de mensen.
Alsof ze met elke ademhaling alles in zich opnam, begon ze te denken aan liefde.
Wat is liefde eigenlijk? Waar zit het in? Welke kleur geef ik het?
Ze dacht aan haar eigen muziek: verschillende playlists, zoveel stijlen.
Liedjes die een connectie maakten met haar ziel — van mensen die hun hart en ziel erin hadden gelegd.
De vele gitaarsolo’s, de strakke drums, en dan was daar… een basgitaar.

Muziek brengt mensen bij elkaar, dacht ze. Daarin zit liefde.
Maar liefde zit ook in het kleine: ze raapte een blad van de grond.
“Iets wat zo klein is,” dacht ze, “kan de wereld zoveel moois schenken.”
Dit blad had ooit aan een boom gehangen. Die boom gaf zuurstof aan levende wezens, en al die wezens brachten op hun beurt weer leven voort.

Overal lagen bladeren, de een nog mooier dan de ander — en allemaal droegen ze hun eigen verhaal.
Sophie besloot een paar bladeren mee naar huis te nemen, om ze te delen met haar geliefden.
Terwijl ze verder liep, zag ze alles wat de natuur nog meer te bieden had: de aarde onder haar voeten, het water in het meer, de lucht waar ze tegenaan keek — zelfs vuur, gevangen in een lichtbol.
Het gaf letterlijk licht aan de wereld, aan alles eromheen.
Ze voelde dat ze een boodschapper van liefde was.
Als ze diep naar binnen keerde, wist ze dat ze altijd wilde kiezen voor de warmte van de liefde — voor de paarse kleur.
De liefde die, net als een kaarsvlam, doorgegeven kan worden.
En als je heel goed kijkt, is liefde… overal. 💜