Het was niet ongebruikelijk dat Sophie meedeed aan een winterbal. Zo kwam het dat ze de uitnodiging per e-mail had ontvangen. Sophie, die hier al maanden naar uitkeek, had zich goed voorbereid. Ze had een echte rode baljurk gekocht, een kleur die perfect bij haar huid paste en haar figuur mooi deed uitkomen. Haastig deed ze haar haar, maar ze wist niet precies wat ze ermee aan moest. Dan maar los, dacht ze. Haar make-up was subtiel, want ze had niet veel nodig. Ze keek in de spiegel naar haar eigen bruine ogen en was tevreden met wat ze zag.
Voor dit bal moest ze een masker dragen, want het was een gemaskerd bal. Ze vond dat een beetje vreemd, maar besloot toch eens helemaal in de rol van iemand anders te stappen. Nog zelfverzekerder dan ze al was, een beetje zoals een alter ego. Zoals Beyoncé haar Sasha Fierce heeft, besloot ze haar alter ego Sophia te noemen. Ze wilde eerst eens zien wat het voor haar zou brengen om even iets anders te doen dan ze normaal was.
Haar auto reed inmiddels voor, een grote, paarse Mustang. Uniek, zoals ze het mooi vond. Ze was nou eenmaal gek op de kleur paars, dus stapte ze erin en liet zich meevoeren op de beat van Elton John's *Sorry Seems to be the Hardest Word*. Sentimenteel, maar toch tijdloos. Ze stapte uit en zag de menigte al voor de hal. Het leek wel te bruisen van de mensen. Voor de verandering kende ze niemand, wat ze eigenlijk wel fijn vond.
Toen ze de hal binnenliep, verlichtte de verlichting haar sieraden perfect. Alles glinsterde in het licht, en haar jurk leek bijna te dansen om haar mooie lichaam.
Er kwam iemand naar haar toe. Het leek alsof ze herkenning zag, blauwe ogen, maar ze kon het niet plaatsen. Het was een man, zover was duidelijk. Perfect, dacht ze. "Mag ik?" vroeg hij. "Natuurlijk!" antwoordde ze, en hij leidde haar mee de menigte in naar de dansvloer. Ze dansten samen, en voor Sophie leek het wel alsof de uren in minuten vervaagden. Elke keer wilde ze nog een rondje draaien, het ene liedje was nog leuker dan het andere.
"Hoe heet je?" vroeg de man. Sophie, die voor deze nacht de naam Sophia had aangenomen, sprak met een zelfverzekerde stem: "Ik heet Sophia, en jij?" "Maakt dat iets uit?" Het antwoord verraste haar. "Als jij mijn naam wilt weten, geef dan op zijn minst ook jouw naam. Moet alles volgens de regels bij jou?" Ze werd een beetje overmand door de vraag. "Nee, maar het lijkt me wel fijn, zodat ik je persoonlijk kan aanspreken." "Vooruit, mijn naam is James. Mensen noemen me ook wel eens David, maar noem me maar gewoon James."
"Vind je het erg als we even naar buiten gaan, James?" vroeg Sophia. "Nee, dat is prima."
Ze liepen naar buiten. "Mag ik jou iets vragen?" vroeg Sophia. "Natuurlijk," antwoordde James. "Ik wil graag een mening over iets, omdat ik over het onderwerp maar niet uitkom, niet te zwijgen over alle gedachten die ik erover heb." "Kom maar op," zei James.
"Iedereen heeft wel eens te maken met het veroordelen van zichzelf, toch? Soms blijf ik uren doordenken over de fouten die ik in mijn verleden heb gemaakt, en het feit dat ik me bewust ben van schadelijke patronen." "Wat voor schadelijke patronen mogen dit dan zijn?" vroeg James. "Een bepaalde mate van controle, het forceren van dingen of het willen beïnvloeden van mensen." "Hmm... Doe je dit nog steeds?" vroeg James, terwijl hij aandachtig naar haar keek. "Het lukt me wel om het af te leren, maar ik ben vaak bang geweest voor afwijzing, vooral voor het veroordelen van die delen van mezelf."
"Dat klinkt alsof je er wel bewust van bent," zei James. "Ik denk, zoals ik het nu hoor, dat je goed bezig bent. En je moet vooral niet te streng voor jezelf zijn." "Maar wat als ik mensen van me afduw?" vroeg Sophia. "Ik heb wel eens ergens gelezen dat echte liefde onverwoestbaar is. Zeker, je kunt het ook te bont maken, maar ik denk dat je daarop doelt en daardoor soms zo bang bent."
"Het gaat er nu denk ik om wat je op dit moment doet. Zoals ik het nu hoor, denk ik dat je gevormd bent door bepaalde omstandigheden. Klopt dat?" vroeg James. "Ja, dat klopt. Omstandigheden in het leven kunnen je vormen zoals je nu bent, maar dat betekent niet dat ze de overhand moeten krijgen. Je kunt altijd een keuze uit liefde maken."
"Maar soms voel ik me nog steeds rot over mensen die een bepaald beeld van mij hebben gevormd en daar naar hebben gehandeld."
"Ik denk dat je een enorme sterke vrouw bent," zei James. "Vergeef ze. Jij lijkt me iemand die dat kan. Vergeef ze voor alles wat ze hebben gedaan, zodat je bevrijd bent van die gedachten, maar ook van de zware gevoelens tegenover hen. Je hoeft die gevoelens niet met je mee te dragen."
"Dat kan ik wel," antwoordde Sophia. "Bedankt! Ik kan hier iets mee, en eigenlijk heet ik geen Sophia, ik heet Sophie. Ik wil je laten zien wie ik echt ben." Ze haalde haar masker af, en haar bruine ogen staarden in blauwe ogen. "Dank je wel dat je me hebt bevrijd van de persoon die ik dacht te zijn. Ik had dit nodig, en nu besef ik dat ik mezelf nooit anders hoef voor te doen dan wie ik ben. Ik kan ook zonder masker zelfverzekerd zijn. Dat wist ik al, maar ik wilde toch even het verschil ervaren."
"Graag gedaan," antwoordde James. "Ik wil je nog iets vragen, nu we toch bezig zijn. Ik ben best een vrouw die het soms moeilijk vindt om het proces te vertrouwen. Kun je me een tip geven? Ik zeg altijd wel 'geloof in jezelf', maar soms vind ik de motivatie niet en voel ik me fijner als iemand me steunt."
James dacht even na. "Hmm... Ik denk dat als je de behoefte hebt om je motivatie te delen of het gevoel hebt dat je steun nodig hebt, je naar dat gevoel moet luisteren. In plaats van te denken: 'Ik moet het zelf doen, ik ben bang dat ik het anders nooit alleen kan', kun je jezelf toestaan te zeggen: 'Ik heb wel eens hulp nodig, en dat is volkomen normaal.'"
"Heb jij het gevoel gehad dat vroeger jouw mond gesnoerd werd?" vroeg James. "Ja," antwoordde ze. "Ik heb daar de laatste tijd goed over nagedacht, en ik denk dat ik nu mijn stem wil laten horen. Misschien heb ik daarom die keuzes uit het verleden uit angst gemaakt."
"Ik denk dat het goed is dat je dat nu weet," zei James. "Dan kun je er iets mee doen. Iedereen maakt fouten in het leven, maar het gaat erom of je bereid bent om te veranderen. Als ik het zo hoor, doe je dat ontzettend goed!"
"Dank je wel," antwoordde Sophie. "Ik weet uit eigen ervaring dat het soms best moeilijk is om volledig te veranderen. Dat gaat vaak niet in één keer. Geef jezelf daarom ook de ruimte om daar meer dan een paar jaar voor te geven. De mensen die echt van je houden, die zien wel dat je wilt veranderen en geven je een kans. Wees nooit bang, maar vertrouw op de liefde."
"Ik vind je trouwens geen leek op dit gebied," zei James. "Je kunt echt goed nadenken en hebt een behoorlijk hoog niveau. Het is gewoon een kwestie van jezelf ook zo zien. Je moet echt geloven dat jij de vrouw bent die hier voor me staat en dat je de wijsheid echt in pacht hebt."
"Bedankt, James!" zei Sophie. Ze liepen weer naar binnen. James had zijn masker ook afgehaald, geïnspireerd door Sophie. Toen zag ze hem: de man uit haar dromen. "Jij bent het..."