Ik heb hier een puzzel over mijn brein van 1000 stukjes. Die ik voor mijn gevoel steeds maar overnieuw moet doen.
Als het iets nieuws leert, dat het denkt: dit is onveilig ik geef het geen groen.
Maar dat hoort wel de nieuwe codering te zijn. Want dat zou voor mijn brein fijn moeten zijn.
Voor mijn gevoel heb ik hem net in elkaar gezet, is het bijna klaar, dan raakt de puzzel op het laatste moment weer uit elkaar.
Of ik val steeds in herhaling leer ik er niet van, dan zit de vlam weer in de pan.
Het voelt soms als 1000x dezelfde rondjes lopen of rennen om mijn brein maar weer te moeten temmen.
Ik wil vooral heel blijven en niet er steeds 1000 verhalen over moeten schrijven.
Ik wil vooral elke dag een klein stapje zetten en op mijn gezondheid letten.
Maar wat is dit nou allemaal weer? Zoveel verhalen, elke keer weer.
Er komt nooit een eind aan, mijn leven zit ook vol verhalen, het voelt soms echt als falen.
Wanneer is er eindelijk eens een finish? Wanneer zegt het eindelijk eens: Dit verhaal gaat nooit meer mis?
Wanneer blijft de zon is lang schijnen? Zonder bliksem, regen of dat ik moet lijden?
Wanneer zegt het eens: HEY! Jij krijgt van mij een groene kaart, welkom meid! Vier met ons feest, hier heb je een suikervrije taart?
Wanneer kan ik mijn choreos op de nummers uitvoeren? Kunnen we samen door New York toeren?
Mijn brein zegt alleen maar: blijf in living in the end want dat is de weg naar ZAANDAM, die dat kent.
Is het nu eens af? Voel ik mij nu heel? Of bouw ik een luchtkasteel?
Dat laatste vind ik maar onzin want ik weet precies hoe het zit, dat is wel mijn expertise en mijn ding.
Kan ik nu eindelijk eens zeggen: mijn puzzel is af, het gaat nooit meer stuk want nu vind ik eindelijk de weg naar…… GELUK!!!
Dat moet het zijn blijf op het pad: love want dan is eindelijk mijn puzzel eens af.
Ik ben trots, ik heb alles in mij en ja ik heb echt wel alles op een rij.
Geef mij maar geen herhaling, dat is nooit meer zo mijn ding.
Carpe Diem, vier het leven want er is genoeg liefde aan de wereld en het leven te geven.