Donderdag 13 maart 2025,
**Thuis in mijn eigen huis**
Ik vond het maar saai en stil en wist niet wat ik wil.
Ik draai rond en weet niet wat ik moet
Andere mensen lijken zo leuk en doen het goed.
Maar is dat werkelijk waar?
Hebben zij geen kruisje aan elk huisje?
Mijn huis is mijn thuis, maar dat kan overal zijn,
want van binnen is het gewoon fijn.
Toch had ik een manier ontwikkeld om met andere bezig te zijn.
Het is geen negatief label dat ik eraan geef,
maar een manier om om te gaan met trauma en pijn,
want toen kon ik niet meer thuis zijn.
"Je hoeft nergens bang voor te zijn," zegt mijn brein.
Als je in het leven van een ander verdwaalt,
heb je geen last meer van wat in je hoofd maalt.
Zo gezegd, zo gedaan bleef ik jaren
hetzelfde patroon herhalen.
Maar het was een onbewuste reactie van mijn brein
om weg te gaan van trauma en pijn.
Het zorgde voor een dopamine-afgifte,
waardoor ik mij thuis in mijn eigen huis weer veilig voelde,
maar dat was nooit wat mijn hart bedoelde.
Daniëlle, Daniëlle, Daniëlle, ik wil je wat vertellen.
Als je nou eens verdwaalt in het leven van een ander,
dan hoef je je eigen pijn nooit meer te beleven.
Maar dat is de stem van mijn hoofd,
die heeft het nooit meer bij het rechte eind.
Nee, ik wil naar mijn hart,
dat rechtstreeks naar mijn huis rijdt.
Maar Daniëlle... ik heb je nog wat te vertellen...
Als je dit nou eens doet, dan komt het wel goed...
Veel te lang heb ik mijn hoofd laten winnen
van angstige dingen.
Mijn huis, mijn regels.
Maar Daniëlle, kijk!
Er is iets met een auto,
dat wil ik je vertellen.
Als de tijd daar is,
dan zie ik het zelf wel,
onder mijn eigen naam.
Daar mag ik op uitgaan.
Maar wat als het niet zo is?
Als je het nooit meer gaat zien?
Vergooi je dan geen kans misschien?
Nee, dat is geen liefde,
dat is kijken naar een ander huis,
dat is geen thuis.
Want mijn huis geeft mij altijd een eerlijke kans,
zonder dat ik tegen het onrecht moet opstaan,
want alles wat daar is,
dat is mijn pakkie-an.
Ik heb het zelf gecreëerd en gemanifesteerd.
Het is enkel validatie die ik soms wel eens wil.
Maar Daniëlle, je bent alleen, hoor ik met een gil.
Nee, dat is nooit waar,
dat is geen waarheid meer.
Een angst voor verlaten,
is eigenlijk jezelf verlaten.
Maar dat gaat mij nooit meer angst aanpraten.
"Oh nee? En hoe weet je dan over die auto?"
vraagt mijn hoofd, hoog boven de zee.
Durf je je handen te branden?
Durf je je handen ervoor in het vuur te steken,
dat jij jezelf vertrouwt en daarop verder bouwt?
Ik durf het wel,
want als ik tot tien tel,
wordt alles rustiger
en kan ik beter een keuze uit liefde maken,
zonder dat ik mijn eigen grenzen hoef aan te raken.
Dus, hoofd, wil jij bewijs?
Dat dit echt is?
Dat ik dit niet zomaar verzin?
Of dat een ander zegt:
"Ik doe toch lekker mijn eigen ding?"
Wat is het toch dat je wilt?
Want een huis bouwen van A tot Z
vergt veel meer dan alle letters van het alfabet.
Het vergt moed
en een gezonde uitweg vinden voor pijn,
want dat zou heel fijn zijn.
Kijk maar eens in je hart,
het gevoel van thuis zit toch echt
in je eigen hartenhuis.
Je komt vanzelf bij de antwoorden
die je fijn vindt om te doen,
om je verder te helpen,
zonder eindeloos te zoeken
naar een fundering van schelpen.
Maar ik probeer het al zo vaak op deze manier,
zonder plezier.
Dat komt omdat je hersenen
nu eenmaal gewend zijn
om weg van je eigen huis te zijn.
Tuurlijk, een leven samen is leuk,
maar lig je van jezelf wel eens in een deuk?
Ja, maar langdurig alleen zijn is ook niet altijd fijn.
Maar lieverd, kijk eens in je hart,
het wacht daar met smart.
Want wat je daar vindt,
is de sleutel tot je eigen huis, mijn kind.
Spreek het volwassen deel van jezelf aan,
en je ziet dat het vanzelf beter zal gaan.
De laatste tijd vraag ik mezelf steeds vaker af:
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik voel iets raars vanbinnen.
Dat is slechts een deel van mij
dat nog wil overwinnen,
om de oude Daniëlle een plek te geven.
Ik wil gewoon graag een deel van dat leven zijn.
Ik wil het volgen,
dat zij mij volgen.
Maar wat als dat al zo is?
Dan word je ook nooit meer
onder overweldiging gezwolgen.
Uiteindelijk maak je dopamine
op een gezondere manier aan,
zonder dat je daarmee
je eigen huis gaat overslaan.
Het is de bedoeling dat we gaan oefenen en trainen
met het pad der liefde naar mijn huis,
want daar is het pas thuis.
Thuiskomen is een gevoel in jezelf.
Anderen kunnen zeker meehelpen,
maar je doet het geheel op eigen kracht.
Want dát is pas liefdeskracht.