Ik ben altijd bij je

Donderdag 17 april 2025,

Dit is inderdaad altijd een terugkerend iets. Mensen die mij kennen, weten dat ik altijd The Passion kijk.

Maar ik ben altijd bij je, ik kijk mee, ik lees mee, ik luister mee en ja ik zag het de hastag #plumeaulicious. Ik raak behoorlijk overweldigd, is het positief ? is het goed?  

Maar alles ben ik, ik ben altijd bij je en ja voor mijzelf heb ik inderdaad een album gemaakt. Die had ik Carpe Diem genoemd.
Maar wat je ook gedaan hebt, wat je ook zei en nee ik ben geen Jezus. Ik ben gewoon Daniëlle, de vrouw van Charming
Maar wat voor prijs hangt hieraan? Dat vragen ze. Er moet op een gegeven moment wel iets gebeuren want je draagt het als dat witte kruis met je mee.
Eigenlijk is het niet goed, het uitloggen. Dat weet ik wel maar toch…. Wat als ? vraagt mijn hoofd. Maar mijn hart zegt: Lieve Daniëlle, je leest het vanzelf wel als de sloten open gaan. Als? Mijn hoofd denkt: wanneer is dat? Heb ik nog tot morgen? Vraagt de angst.
Ik ben altijd bij je maar wie is ik? Dat is gewoon Daniëlle. Ben ik er voor mij? Altijd? Hmm…. Dat vind ik een moeilijke vraag want er altijd voor mijzelf zijn, is veel. De donkerste nachten, de donkerste gedachtes zijn gelukkig helemaal weg. Maar in het verdriet kan ik mijzelf niet vinden. Dat vind ik een beetje eng. Vooral wat andere ervan vinden. Zeggen ze: Die Daniëlle huilt heel veel? Of zij is gewoon gevoelig?  Als de donkere nachten je meevoeren, zegt Charming dan: dit kan ik aan? Want dat is wat ik wil toch? Dat het dragelijker is met zijn tweeën wanneer het gebeurd, als het gebeurt. Kijk maar eens naar de titel: ik ben altijd bij je, wat er ook gebeurt. Ben je er ook wanneer de glasscherven gemaakt moeten worden? Wanneer ik tegen je zeg: ik heb een fout gemaakt op mijn werk? Kun je me helpen? Wanneer ik het moeilijk heb? In goede en slechte tijden? Ja, ik ben wel altijd bij je 100%.
Ik geef nooit op, nooit en te nimmer.
Blindelings van Antoon. Ohh ja, en of ik die ken. Dat is bijna mijn motto geworden. Maar liefde hoeft nooit blind te maken, liefde maakt altijd dat het glas halfvol is dan halfleeg.
Liefde maakt dat je de wereld aan kan. Liefde is onbegrensd maar liefde is ook dat je eigenlijk nooit hoeft te vechten. Liefde is makkelijk. Maar als iemand altijd bij je is? Is dat nooit overweldigend? Dat is je systeem. Veiligheid zit nogmaals in jezelf. Het komt door de Amygdala en de prefontale cortex. Met een duur woord heet het: predictive coding. Wat is dat? Het is iets wat je hoofd doet op het moment dat je al een keer iets naars meegemaakt hebt. Het verklaart voor mij ook waarom ik ineens niet meer langdurig vrolijk kon zijn. Mijn brein had geleerd: kijk uit, na vrolijkheid komt regen. Dat is een programmering die we aan het veranderen zijn op dit moment. Maar op die momenten? De momenten dat het in mij zo erg regent, ben ik dan wel echt bij mij? Kan ik naar de zon reiken als het moet? Ik weet hoe het moet maar toch. In liefde schuilt ook een arm om je schouder, een luisterend oor iemand die zegt: HEY! Gaat het wel? Wat kan ik voor je doen? Dat zou ik vragen. Maar ook een dier kan je veel troost bieden.