Na regen komt Zonneschijn 

Er zitten dus 2 kanten aan mijn schrijven: de ene is: wanneer ik reguleer in emotie dan kan ik dit via tekst realiseren. De andere is: als ik het opschrijf, dan zorg ik dat de angst nooit gaat winnen en nooit geen macht meer over mij heeft.
Het enige is, zoals ik al zo vaak schreef en ik naar voren liet komen: zonder regen is er nooit groei. Alleen mijn systeem dacht dat het alleen maar dat zou moeten zijn om te groeien. Dat is nou ook weer geen waarheid want het feit blijft wel: na regen komt de zon altijd weer naar voren.
Als we het over geluk hebben: geluk vind je nooit in mensen, geluk zit in jezelf. Het hele ding is: door alle romantische films die er zijn ga je denken dat dat de echte wereld zou moeten zijn, dat dat zo hoort. Maar wat is nou echte liefde? Echte liefde zou nooit moeten zijn: ik wil dat jij dit voor mij doet, dus doe ik dit voor jou in de HOOP dat ik het ooit terug krijg.
Nee, dat is een VERWACHTING en een verwachting hoeft nooit iets slechts te zijn maar het is wel een vorm van een controle dingetje en komt uit angst.
Als het uit vertrouwen of liefde is, dan merk en voel je meestal wel het verschil.

 Hoe komt het dat veel mensen in de 3D gaan checken of er al iets veranderd is? (ik deed dat ook vaker dan zou hebben gemoeten). Dat is je eigen systeem, het is niet per se mensen eigen maar een soort bescherming: als ik kijk, dan kan ik niet teleurgesteld raken en mij daarop voorbereiden. Maar dat is een verkeerde intentie en een verkeerd commando aan jezelf. Het universum doet niets voor je tenzij je daar zelf een commando op geeft. Uiteindelijk is het je 4D die creëert, je 4D van de persoon die 3D wordt. De interne gesprekken, de gezichtsimpressies en het gevoel erbij creëert die persoon, nooit de oude 3D, behalve als je je daaraan vast blijft houden, dan dus wel en dit is ook waarom mensen daar de fout in gaan, me included sometimes… Terwijl… once again… Er zijn ontelbare versies van die persoon. Het enige is dat je daarin net zolang blijft totdat het in de 3D weerspiegelt wordt en dat dat zo is, is een feit maar wel eentje waar je bij moet blijven.

Voor mij moet schrijven geen controle meer zijn dat het gaat gebeuren, maar dat het al IS gebeurd. Daarvoor hoef ik eigenlijk geen verhalen te schrijven om het om te buigen of om te bewijzen hoe het ook anders kan maar om de zon in mij te verbreden.
Waarom doe ik dan soms toch nog een beetje een twist hierin? Of toch nog met een knipoog naar wie ik behoor te zijn als ik haar misschien even niet voel of bewijs wil leveren?  Nooit omdat het zou moeten maar omdat het dan een stuk veiliger voelt. Dan voelt het echter. Terwijl echtheid of veiligheid komt nooit extern, het komt van binnenuit.
Het wankelt pas als ik kracht van buitenaf ga geven zoals een oude 3D die nog achter kan lopen. Hoe meer olie je op het vuur gaat gooien, hoe meer kans mijn oude ik kan denken: dat is leuk, ik doe daar wel even aan mee. Maar dat is geen volwassen Daniëlle, dat is oud en bovendien blijf je dan in de vechtersmodus en daar doe ik nooit meer aan mee.

Ik ben veel meer gegroeid dan dat ik misschien zelf zie of dat ik mag toegeven. Ik zie het zelf niet altijd namelijk maar ik zie wel veel verandering in hoe ik reageer op dingen. De zon is nooit nodig om hem expres erbij te halen, de zon zit al in mijzelf en schijnt al vol op de kanten die in het licht mogen staan. Het is gewoon nog een klein stukje systeem wat soms vraagt: ben ik echt veilig? Hoort dit nu echt bij de volwassen Daniëlle? Het enige antwoord wat ik daarop kan geven is: JA! Het verschil zit hem in de toonnatie en integratie. Soms schuurt dat nog en nooit omdat ik het fout doe, maar omdat ik jaren zo geleefd heb.
Sommige mensen hebben (helaas) een nare rol moeten spelen en daar kun je ze nooit verantwoordelijk voor houden. Daar moet ik zelf de verantwoordelijkheid voor nemen omdat ik leef naar eiypo. Dat is heel anders dan dat de meeste mensen jaren zullen blijven vinger pointe naar elkaar. Maar dat is nooit mijn stijl geweest, ik hou daar niet van. Sure, in het begin misschien maar dat is al zover van wie ik nu ben, het verschil is letterlijk dag en nacht. Het enige is nog het bewijs en de veiligheid van binnen waarborgen. Zodat ik geen 100 verhalen meer hoef te schrijven als veiligheid maar als intentie om inspiratie en liefde te verspreiden.
Het gaat ook niet om de regen opzoeken maar om mijn stem terug te krijgen in alles. Dat is ook de schuring en de wrijving die hierin zit.
Ik heb jaren voor mijn gevoel moeten leven naar: als ik niet te veel zeg, dan kan ik ook nooit pijn gedaan worden. Terwijl mijn website opbouw daar juist fel tegen was. Het is geen schuld van wie dan ook, het is mijn eigen verantwoordelijkheid om trauma heling toe te passen op dat stukje residu wat dat zei en dat deed ik ook. Dan pas heb je eigen verantwoordelijkheid en toon je liefde naar de wereld zonder mensen de schuld te geven over van alles en nog wat. Dan kun je zeggen: na regen komt zonneschijn, zonder angst maar altijd met liefde.