Operant Power deel 6: Empathie tonen voor het laatste stukje residu 

Het laatste stuk gaat voor mij over het gevoel van niet gehoord of gezien worden. Dat ligt uiteindelijk bij mijzelf. Wanneer ik dat stuk empathie geef, zie ik daar vooral onmacht, en iemand die niet goed weet wat zij ermee moet.
Juist dat inzicht geeft mij de kracht om emoties zoals boosheid of zelfs woede minder bepalend te laten zijn in mijn leven. Het aankijken van de pure emotie is het enige dat werkt: door het te doorvoelen wordt hij kleiner en kan hij me nooit meer opvreten. Een emotie is tenslotte maar een emotie — hij duurt op zijn langst twee minuten, daarna verdwijnt de scherpte vanzelf.

Dat is ook het mooie van de  Operant Power: niet reageren op de emotie, maar hem aandacht geven, doorvoelen en er eigenaarschap over nemen. Zo kan ik mezelf blijven vergeven, en daarmee ook anderen.

We zijn allemaal mensen, en mensen maken fouten. Betekent dit dat ik nooit meer uit emotie zal reageren? Waarschijnlijk niet. Maar ik weet inmiddels wel dat het veel minder vaak gebeurt, en hoe meer ik oefen, hoe makkelijker het wordt om voor liefde te kiezen.

In NLP leren we situaties vanuit verschillende perspectieven te begrijpen, alsof je een familieopstelling in jezelf doet. Dat heb ik hier ook toegepast. Volwassenheid betekent voor mij kunnen zeggen: “Nu is het genoeg.” Ik neem volledige verantwoordelijkheid voor mijn gedrag — en laat het gedrag van anderen bij hén. Maar... ik kies er wel voor om hun zo te creëren, dat ze vanuit liefde ook hun eigen verantwoordelijkheden over hun eigen leven nemen. 
Tegelijkertijd heb ik altijd de keuze om dingen vanuit een ander perspectief te bekijken, in plaats van in de emotie te blijven hangen. Dáár begint echte volwassenheid voor mij.

Dit jaar heb ik veel geleerd. Dat gaf extra magie aan het innerlijke werk dat ik al jaren doe. Mijn systeem heeft soms nog de neiging om in oude patronen te blijven hangen, maar zodra ik er licht op schijn en ruimte maak, komt alles veel helderder naar voren.
Dan voel ik meer empathie voor anderen, en schrijf ik dit nooit als bewijs naar buiten toe, maar vanuit oprechte inspiratie. Ik begrijp dat mensen vanuit emoties blijven hangen en vanuit die staat acties verbinden aan gevoelens.
Daarom geef ik mezelf de tijd om rustig naar mijn eigen emoties te kijken, ze te laten zakken en daarna pas te reflecteren. Dat is misschien wel het moeilijkste wat er is, maar precies daar zit de volwassen groei.

Iedereen draagt een innerlijk kind in zich — daar komt juist veel plezier en creativiteit vandaan. Als die energie stagneert, raak je vast. Wanneer het weer gaat stromen, ontstaat er inspiratie.
Ik merk dat ik vroeger vaak in overleving zat en daar niet zomaar uitkwam. De enige manier is dan terug naar jezelf: ademen, vertragen, voelen. Zo ontstaat ruimte, rust en helderheid.

Tot slot het moeilijkste stuk:

Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik dingen heb gezegd en geschreven die achteraf voor mijzelf niet meer klopten, zowel op mijn website als via sms. Ze kwamen voort uit een diep gevoel van overweldiging, triggers en oude pijn waar ik op dat moment geen woorden voor had.
Sommige berichten uit die tijd waren heftig of verwarrend, zeker rondom thema’s waarvoor ik nu veel meer bewustzijn, nuance en rust heb.
Ik benoem dit niet om terug te gaan naar dat verleden, maar juist om te laten zien hoeveel ik sindsdien heb geleerd, geheeld en gegroeid.
Ik begrijp nu waar die emoties vandaan kwamen, ik heb ze aangekeken, en ik heb er professionele en persoonlijke hulp bij gehad.
Het belangrijkste is dat ik nu vanuit stabiliteit, verantwoordelijkheid en mildheid naar mezelf kan kijken — én naar anderen.
Mocht iemand zich ooit afgevraagd hebben wat er destijds in mij omging: het waren geen boodschappen die over hen gingen, maar signalen van een oud deel in mij dat zich geen raad wist.
Vandaag leef ik vanuit veel meer zachtheid, inzicht en emotionele veiligheid, en ik sta volledig achter wie ik nu ben. We hebben het hier samen grondig over gehad en veel spijt en excuses aanvaard.