Operant power deel 5: Emotionele volwassenheid kent geen tijd

Zolang je altijd maar emoties blijft onderdrukken, zullen dingen nooit goed lukken. Ik zeg niet dat dit 100% waar is maar wel dat er dan nog iets mist en je dan toch nog naar angst vist.

Soms, zit ik in de auto en denk ik: daar heb ik zin in! Maar dan thuis vraagt mijn ego: Is dit nog wel jouw ding?
Want als je emotioneel volwassen bent, schrijf je dan nog zoveel over de operant power? Is dat niet iets om jezelf te bewijzen? Ga je dan niet juist terug naar het grijze?

In mijn hogere zelf, zitten gewoon emoties die ik mag voelen en waar ik van weet wat ze bedoelen.
Er zit geen vecht, bewijsdrang of ‘’revenge’’ in, nee hoor die zegt: de liefde, die doet wel zijn ding.

Voorheen was ik toch altijd van: ik moet hierop ingaan want anders kan het naar angst overslaan.
Of ik blijf rebels, ik plaats dit wel even zodat de angst toch nog door kan blijven leven.
Maar is dat werkelijk volwassen? Sta er boven Daan, dan doe je het pas echt klasse. Dat is hoe oude versies van mensen ook weg zullen gaan. Het matcht de tijdlijn dan nooit meer in plaats van vechten tegen oud zeer. 
Volwassen zijn, is soms gewoon naar maar is altijd waar.
Volwassen is nou eenmaal je verantwoordelijkheid nemen, voor wat je deelt en zeker ook wat erin mij speelt.
Soms doen dingen gewoon echt pijn, dan vecht ik terug: Ik ben haar! ga weg en HEEL VLUG!
Maar dat is eigenlijk geen echte volwassenheid, dat is meer: ik sla harder terug deze keer.
Dan hou je het gevecht in leven, dan hou je een strijd maar dat is geen volwassenheid. Volwassenheid is erkennen: dit was mijn pijn, dit was mijn verdriet, dit stak maar ik steek jou niet! Ik doe nooit mee met angst en dan heb ik pas echt een hart vol liefde en volwassenheid recht door zee. Ik weet namelijk heel goed wie ik ben, daar hoef ik mijzelf nooit meer voor te bewijzen want dit is hoe ik mijzelf ken.

Emotionele volwassenheid zegt ook: ik ben geen boerse meid, geen duivel, noch tijger alleen, het leeft misschien wel in mij maar zonder dosering zijn die delen nooit vrij. Emotionele volwassenheid gaat over: Ik weet nou eenmaal dat ik die stukken heb, ik mag ze aan het woord laten maar ik hoef daar nooit naar te praten. Ik mag ze WEL voelen, de kunst is alleen om daar minder mee te doen dan voorheen.

Emotionele volwassenheid kent geen tijd, ik weet het, het is soms heel moeilijk, we moeten het allemaal leren maar je kan het altijd naar de liefde keren. Want ik weet heus wel hoe ik doe als ik uit liefde kom, dat merk ik aan dit gedicht: ik zet mijzelf en mijn donkere stukken veel meer in het licht. Dit is pas echt een liefdesgedicht. 

Het kind in mij kan soms nog tegen het oude tekeer gaan: Dit is niet eerlijk, dit is mijn leven, dit is mijn droom om de avonturen met haaien te beleven, het is mijn idee van Jiji maar dan geef je alleen maar kracht aan het oude en is dat wat zal blijven aanhouden. Ik ben volwassen genoeg om te erkennen dat sommige nieuwe stukken in mij nog moeten wennen. Maar ik weet heus wel wat ik doe, ik beweeg mij naar de liefde toe. Zonder iets te zeggen of veelvuldig uit te leggen ben ik in staat om te doen wie ik ben, want dat is de Daniëlle die ik uit liefde het allerbeste ken. Hiermee heb ik de angst om vervangen te worden overwonnen en voor mij al heel veel gewonnen.