Strong people don't put others down. They lift them up

Zondag 6 april 2025,

Ik vind het plaatje met de olifant zo mooi, dat ik het als inspiratie gebruik. 

Ik geef een voorbeeld. Of het hét goede voorbeeld is, is soms best wel discutabel. Soms laat ik angst ook wel eens een hoofdrol in mijn leven spelen. Maar toch wil ik het dan weer anders. Want ik ben ook niet perfect, ik heb nooit naar perfectie gestreden. Het perspectief verschuift en veranderd hierin ook weer. Tijdens mijn opleiding leer ik nu wat up en down chunken is. Het geeft mij heel veel ruimte om dingen anders te bekijken en beter te reageren op een bepaalde angst. Soms vraag ik mij ook wel eens af, waarom staat dat er? Waarom doen mensen dat nou? 

Ik geloof dat je mensen beter kunt helpen als je zelf ook goed in je vel zit, als je zelf ook weet waar je over praat of als je zelf ook een proces doormaakt. Geef mensen altijd een helpende hand mee, laat ze zien dat je om ze geeft, dat je meegaand bent met hun proces. Dat is misschien ook wel waarom ik Charming zoveel benaderd heb. Maar een Awkward Silence is nooit zo leuk, dat doet best wel pijn. Al weet ik dat ik alles zelf ben, ik wil mijzelf kunnen blijven zien als iemand die het waard voor is om een gezonde relatie mee te hebben. Dat ben ik ook. Ik zeg het heel vaak maar soms voel ik het niet volledig van binnen. Gisteren tijdens de opleiding schoot ik best wel vol tijdens een schrijfopdracht. Dit gedicht zal ik later hieronder nog bijvoegen. Maar supporten en een echt wifey zijn, getuigd ook nogmaals van mededogen naar jezelf toe. Ik ben gewoon een mens en geen robot. Als je in de verharding blijft, zoals ik deed van het moet zo en het komt er linksom of rechtsom is dat eigenlijk ook geen volwassen en gezond rapport. Ik vind schrijven gewoon heel leuk en het mag er zijn, al zijn het 100de pagina’s. Als ik er nou gelukkig van word? Dan maakt het niet zoveel uit. De kaart is namelijk nooit het gebied, wat eromheen is, dat telt ook mee. Ik moet mijzelf wel gezond blijven zien, welke kanten ik ook heb. Perfectie is nooit de kaart geweest maar liefde wel en een mens zijn hoort daar eigenlijk ook bij. Maar ik moet wel nog steeds op mijn eigen kanaal blijven. 

De vragen voor de schrijfopdracht waren: Waar kom ik vandaan?, waar sta ik  nu? Waar beweeg ik naartoe?

Ik kom van de angst vandaan maar wil het eigenlijk overslaan. Het verdriet, de pijn, het moet allemaal weg zijn. De tranen, het moet mij niet meer overstromen om bij de liefde te komen. Maar dan mag het er opnieuw niet zijn want dan voel ik mij te klein. Ik duik weg en ik weet niet wat ik moet doen om te komen bij dat miljoen. Haal nu eens adem en weet waar je staat want je hebt niet altijd een encyclopedie paraat. De natuur doet mij altijd goed, daar is ook waar ik de liefde ontmoet. De aandacht moet niet steeds naar mij gaan want dat durft mijn tijger niet meer aan. Maar dan mag het er weer niet zijn, al het verdriet en alle pijn. Wordt nou eens rustig en tel nou eens tot 10, dan wordt het beter misschien. Veroordeling naar jezelf is niet nodig en totaal overbodig. 

Ik ben nu op een betere plek dan voorheen en ik krijg geen zware steen meer aan mijn been. Bevrijd van de kettingen, bevrijd van het verdriet en de pijn want ik mag, kan en wil vooral mijzelf zijn. 

Ik beweeg nu naar de liefde en naar het licht toe, ook al voel ik mij behoorlijk moe. Ik ben ook maar een mens, ik ben ook maar Daniëlle. Ik wil je gewoon mijn verhaal vertellen. Boos zijn, dat kan ik niet dus heb ik maar verdriet. Ik beweeg naar de liefde toe maar voel mij vooral heel moe. Het vechten, de angst, de pijn, laat mij maar gewoon Daniëlle zijn. Ik weet niet of boosheid of pit nog wel in mij zit. Maar geef ik het de ruimte, voel ik de pijn, is dat waar de verlichting zal zijn. Ik geef mijn oude ik gewoon een plek want nu kan ik vooral tegen mijzelf zeggen: Daniëlle, je was nooit gek!. Je staat nu op een betere plek, ik vind je echt te gek!

Liefs,

Daniëlle Suzanne Lab.