Uit de survival(guide): Het mooiste cadeau aan jezelf ben jij 

Vele verhalen en vele blogs, teksten en noem het allemaal maar op verder.
Maar de clou is toch nog altijd: het mooiste cadeau aan jezelf ben jij.
De tekorten in mijzelf, die ooit leken op leegtes, zijn voor mij gevuld geraakt door mijn eigen momenten. Jij, als lezer, kunt dit ook.

Hoe?
Door de kleine momenten met jezelf te gaan beleven. Door die momenten nooit te onderschatten, maar ze echt te laten binnenkomen. Zo worden ze vanzelf de opvulling van wat ooit als leegte voelde.

Ooit dacht ik dat ik een ander wilde geven wat ik zelf nooit had gekregen. Dat verlangen is er nog steeds, maar de basis is veranderd. Ik kan en wil nooit meer geven vanuit een tekort in mijzelf. Want wie geeft vanuit leegte, loopt leeg. En leegte leidt uiteindelijk tot uitputting en ongeluk.
Geluk zit nooit in een ander, en ook nooit in bezit. Het zit vaak dichterbij dan we denken. De wereld leert ons geluk te meten aan grote huizen en mooie auto’s, maar geen enkel extern symbool kan iets vullen wat van binnen nog geen sleutel heeft gevonden.
En precies daar komt iets belangrijks bij kijken.

Veel van wat we doen — ook in relaties, liefde en geven — komt voort uit overlevingsmechanismen. Die kunnen verschillende vormen aannemen: vechten, vluchten of bevriezen. Mijn systeem raakte ooit gewend aan spanning en hield vechten als overleving vast. Nooit omdat het goed was, maar omdat het herkenbaar was. En herkenning voelt voor het brein als veiligheid, zelfs als het patroon ongezond is.

Een overgestimuleerd brein maakt geen onderscheid tussen wat goed of slecht voor je is. Het herkent alleen wat het vaak heeft meegemaakt. Dat is ook waarom verandering soms ongemakkelijk voelt, vermoeiend zelfs. Je lichaam moet opnieuw leren wat echte veiligheid is.
Uit een overlevingsstand komen kost tijd, herhaling en zachtheid. Maar het is nooit onmogelijk.
Onverwerkte emoties zetten zich vaak vast in het lichaam: spanning in schouders, rugklachten, hoofdpijn. Wanneer je leert reguleren en langzaam uit die overlevingsstand komt, verandert ook je lichamelijke ervaring. Emoties willen nooit bestreden worden — ze willen erkend worden. Soms is het enige wat nodig is: even stilstaan en jezelf afvragen wat heb ik nu nodig? Beweging, water, rust, dans, wandelen — het antwoord komt vaak vanzelf.

Door romantische films en verhalen is er bij mij een patroon ontstaan van leven naar een ideaalbeeld van liefde: overlading, intensiteit, alles of niets. Terwijl echte liefde juist zichtbaar wordt wanneer iemand in zijn eigen kracht blijft staan, zonder zichzelf leeg te geven. Bewondering en liefde mogen bestaan, maar altijd in balans.

Ik heb vanuit eerdere ervaringen de overtuiging meegenomen dat ik mij moest verdedigen, uitleggen, rechtvaardigen. Mijn website werd lange tijd een veilige plek om dat te doen. Ik schreef gecodeerd, beschermend, zodat niemand mij echt kon raken. Ik kon daar mijn waarheid kwijt, ook over situaties waarin ik mij onterecht beschuldigd voelde.
Maar wat ooit veiligheid bood, werd later ook een trauma-anker. Steeds meer schrijven, steeds meer uitleg — nooit omdat het nog nodig was, maar omdat het systeem dat gewend was. Dat patroon dient mij nu nooit meer.
Nu leef ik vanuit overvloed voor mijzelf.

Vanuit die plek kan ik anderen ook oprecht helpen, zonder mezelf te verliezen.
Wanneer je jezelf leert zien door de lens van liefde en overvloed, en jezelf de cadeautjes geeft die je ooit buiten jezelf zocht, ontstaat er ruimte. Ruimte voor rust, voor verbinding, voor leven zonder constante angst.
Het is soms uitdagend — maar niets is onmogelijk.