Woensdag 14 mei 2025,
Ze kwam nooit om te breken,
maar om te beschermen en nooit te wreken.
Van duizenden sms’jes, uit willen leggen, en van alles en nog wat wilde zeggen.
Wanhopig omdat ze zo graag groen wilde en het rode in haar volledig kilde.
Het voelde als: “Als ik niets doe, verlies ik alles.
Maar dat is nooit meer wat ze zou moeten doen. Ze wilde graag geliefd worden door iedereen, nog wel meer dan een miljoen.
Maar ik denk dat er nu veel onbegrip ontstaat en dan sta ik altijd met de vredesduif paraat. Ze wilde graag gewoon een normaal gesprek, is dat nou zo gek?
Het zou kunnen dat teksten anders over kwamen dan dat ze bedoelt zijn dan elke keer denken: dit doet pijn.
Het moet gezond in plaats van gewond. Ik pak mijn verantwoordelijkheid hiervoor maar ik ga hier wel mee door. Net zolang totdat er wel groen is en dat ik weet: dit gaat nooit mis.
Het is mijn verantwoordelijkheid om jullie normaal te zien en te genieten van het leven bovendien. Het doet mij heel veel verdriet en pijn als ik geen leuke dingen lees aan de andere kant van de lijn. Maar het is wel waar mijn gedachtes waren, hoe dan ook dat is de waarheid die heb ik te dragen.
Ik ben die Amayzine woman, ik durf te vertrouwen want dan ben ik weer de oude. We doen nooit meer het tegenovergestelde want het is gewoon door en voor mij bedoelt. Ik zet die UNO pijl gewoon aan beide kanten naar mijzelf zodat het eindelijk goed voelt.
Maar gewond? Nee ik blijf liever gezond.