Van zwart naar paars: een mooi gedicht over emoties 

Dinsdag 7 oktober 2025,

Toch probeer ik bij de woede en de boosheid te komen, want dat zijn ook emoties. Maar ik wil daar altijd graag voorbij dromen.
Maar dan mag het er weer niet zijn — al het verdriet en alle pijn.

Ik probeer het langzaam maar zeker te integreren, zodat ik ook een stukje van de zwarte Daniëlle kan leren.
Maar wat heeft het mij te vertellen? Dat ik wilde rellen? Of zegt het: dit is ook een stukje van Daniëlle?
Ga het nooit overslaan, want dan blijf je het onderdrukken, Daan.

Toch wil ik weg van de woede en de boosheid. Dat zijn geen leuke emoties, denk ik altijd.
Maar lieverd, hoe kun je dan ooit kinderen willen? Zij moeten toch ook wat leren over emoties? Of ga je dan tegen ze gillen?
Nee, dat vind ik nooit gezond, want ik heb geen korte lont.
Ik kan alles gewoon goed uitleggen en dingen in gezonde communicatie zeggen.

Misschien is boosheid en woede wel helemaal niet zo erg als ik dacht, maar zit het gewoon in de liefdeskracht.
Je zegt er namelijk mee: “Hallo! Ik ben Daniëlle, ik wil jou ook iets over mijn grenzen vertellen. Ik vind dit niet oké, en ik zit daar nu mee!”
Het klinkt zo onaardig, maar het is misschien ook de interpretatie die ik eraan geef.
Voor mij klinkt het soms wel eens destructief, maar als je een goede eigenwaarde en zelfliefde hebt, dan laat je jezelf altijd meetellen.
En dat is nu net dat stukje van de gezonde en volwassen Daniëlle, die daar geen negatief oordeel over hoeft te vellen.
Want dit hoort er ook gewoon bij. Al is het everyone is you pushed out, emoties horen in de rij.
Ze horen in de rij van het leven, want juist dan kun je ook gewoon een stukje liefde geven.

Zelfs als je boos bent, kun je evengoed nog met elkaar in rapport gaan.
Maar ik dacht altijd: dan gaat iemand voor mijn neus de deur kei-hard dichtslaan.
Toch is dat helemaal nooit nodig en totaal overbodig.
Het enige wat je hoeft te vragen is: “Wat heb je nodig? Of moet ik je even laten, zodat we straks verder kunnen praten?”
Toch vind ik dat nog wel een beetje eng, maar vertrouw op dat deel en oordeel nooit te streng.
En als je boos bent? Ga je mij dan blokkeren? Is dat mij een harde les leren?

Verander dat verhaal, Daniëlle — je weet dat je het met één handomdraai anders kunt vertellen.

Niemand kan zijn hele leven lang boos blijven. Dat vreet je op, en het was juist de bedoeling dat we het hart zouden helen. Dus blijf alles met elkaar delen.

Ik wil de regel van Pieter & Esmeralda instellen. Je mag maar 24 uur boos zijn op elkaar daarna praat je het uit en is de liefde weer daar!. 
Uiteindelijk wordt alles wat ooit zwart was toch wel weer paars —
zo warm als de liefde, zo warm als een....... kaars. 

Want ik zeg altijd tegen mijzelf: Je bent een schat van een meid, je raakt toch nooit jezelf kwijt? ik vind je geen onaardige vrouw of wat dan ook want je bent aardig en heel veel liefde waardig.