Het sneeuwde buiten. Dikke witte vlokken zo groot als diamanten. Er zat een uil bovenop een kasteel toren. Hij zat aandachtig te kijken naar alle mensen die voorbij liepen, het leken wel mieren zo klein. De uil vroeg zichzelf af wat al die mensen nou aan het doen waren dus besloot hij van zijn favoriete plek te komen om het allemaal beter te kunnen bekijken. Hij vloog naar beneden en landde uiteindelijk op een lantaarnpaal. Beneden hem liep een klein groepje mensen bij elkaar. Hij ving een gesprek op van een klein meisje die aan de mauw van haar vaders jas trok: ’Wat betekend wijsheid papa?’. Haar vader dacht even goed na voordat hij antwoordde. Wijsheid is als je reageert en handelt uit liefde, soms is het heel moeilijk om uit wijsheid te handelen omdat we allemaal mensen zijn met gevoel. Iedereen heeft wijsheid in zich en kan het leren.
Kijk, zie je die uil daar? De vader wees naar de uil en het meisje knikte. De uil staat voor wijsheid, soms als ik het even niet weet, kom ik hier om naar diezelfde uil te kijken. Het geeft mij rust en vertrouwen want ik weet dat hij er altijd is en zal horen wat ik te zeggen heb, ook al kan hij niet terug praatte, ik voel me wel gehoord. Het geeft mij dan ook geen advies maar als ik mijzelf hoor praten tegen de uil, dan weet ik ineens wat ik moet doen. Het meisje keek even naar haar vader en dacht na. Kan ik ook met de uil praten, papa? Iedereen mag met de uil praten. Maar vinden mensen het dan niet gek, als je hardop tegen de uil praat?. Daar moet je je niets van aantrekken, elk mens heeft zo zijn eigen eigenaardigheden of gekke dingen die hij of zij doet. Waar het om gaat is, als jij voelt dat je dit nodig hebt, dan kan je dat gewoon doen. Maar vraag je dan geen advies aan mama of aan andere mensen ? Vroeg het meisje. Soms, hebben zelfs de wijste mensen geen antwoord maar zit het binnenin jou en om dat deel van jezelf te vinden, heb je jezelf nodig en als je goed weet wie je bent, dan weet je ook hoe je praat als je uit angst komt en daarom is het soms goed om jezelf te horen praten. Ook al komt het antwoord niet vanuit de uil, ik noem het toch de wijsheid van een uil. De uil was het met het antwoord eens en begroette de vader met een klein knikje van zijn hoofd, alsof het wilde zeggen: ‘ ik heb je gehoord vriend, ik ben er altijd voor je’. De uil spreidde zijn vleugels en vloog weg de witte lucht met sneeuw tegemoet. Het kleine meisje zwaaide naar de uil, dag vriend van papa!.