Regressietherapie
ongeveer 3 jaar geleden, 2022
Ben al 2x bij Laura geweest, wat een leuke vrouw!, ze is al op leeftijd maar heeft wel veel ervaring. Waneer ik de eerste keer bij haar was bespreken we waar ik van wil helen, ik heb het altijd over kind-ouder pijn. Blijkbaar heb ik een herinnering (of dit nou echt gebeurd is weet ik niet) van een meisje die alleen gelaten is, voor mijn gevoel ben ik daar mijn hele leven boos om geweest Het verzetten in mijn puberteit heeft daar dan ook wel mee te maken. Ze vraagt mij van alles, voornamelijk over mijn jeugd en hoe het thuis was. Daarna moet ik op een matras gaan liggen en dan aan de herinnering denken. Ongelofelijk hoe dat werkt, ik ben overal met mijn hoofd maar de kern zit hem toch wel in de herinnering van dat meisje. Ik moet dat meisje daar weghalen en in het hier en nu brengen. Zij moet met de oudere Danielle van nu praten. Ik moet een foto van mezelf toen ik nog jong was in mijn kamer neerzetten zodat ik een gesprek met haar kan voeren. Ik vind het nog heel erg lastig, want wat heb ik nu nodig en wat wil ik graag doen als de Danielle van nu?. Ik ben zo erg gewend om niet alleen te zijn, zo gewend om naar Patrick te gaan wanneer ik niks te doen had. Naar zijn huis te gaan en daar wat voor mezelf doen. Ik kon thuis niet echt tot rust komen, maar bij Patrick eigenlijk ook niet.... Ik was altijd bezig met het huishouden, ik denk dat dit toch ook weer een soort afleiding was voor mijn hoofd, denken moet je altijd aan een paard overlaten zei die altijd.... Nadenken wat is dat? Dat hoeft toch niet? Totdat ik een man leerde kennen die heel mijn leven veranderde, die mijn perspectief van het leven omgooide en het anders aanpakte dan dat ik gewend was. Wist ik veel wat praten met elkaar nou eigenlijk is, het is dood normaal maar ik heb dat nog nooit op zo'n niveau ervaren. De regressietherapie helpt me wel om alle shit van de afgelopen jaren op te ruimen en wat een vreselijke rotzooi komt er naar boven, dingen van jaren terug maar ook blijkbaar een traumatische ervaring die blijkbaar met EMDR nog niet opgelost was. Blijkbaar had ik ook nog een body guard nodig om die herinnering voor eens en voor altijd te zuiveren. Een bodyguard/james bond achtig die ik maar al te goed ken vanuit mijn dromen, charming. Blijkbaar geeft hij een enorme bescherming. Hij is veilig, betrouwbaar en ontzettend vertrouwd. Mijn steun en toeverlaat en mijn liefde van mijn leven. Hij staat voor me met een geladen pistool, ik sta achter hem. Samen maken we voor eens en voor altijd korte meten met een monster die nu op de grond ligt. Ik heb meegeholpen aan het doden van het monster maar de held mag Charming zijn.
Nu in 2025 is er veel veranderd, Ik ben zelfstandiger, zelfredzaam, denk beter na en ik heb meer eigenwaarde dan toen. Ik kan mijn emoties iets beter reguleren al is dat soms nog wel oefening baart kunst. Ik ben rustiger geworden en ik kan heel goed alleen zijn. Soms voel ik mij nog te alleen maar ik denk dat dat wel menselijk is en een kwestie van mindset is. Ik voel mij veel veiliger in mijzelf, zodat ik het bijna tot niet extern hoef te halen, al is het ook zo nu en dan menselijk om toch te verlangen naar die ene welkomstknuffel (die ik echt wel mis hoor). Ik probeer ook gewoon het er te laten zijn ipv er tegen vechten. Soms heb je gewoon echt even een dag dat het allemaal niet lukt en dat is ook oké. Acceptatie van mijzelf in alle delen komt langzamerhand op gang en dat vind ik heel fijn om dat op te merken, al vind ik boosheid nog steeds heel moeilijk, ik weet dat ik meer dan genoeg aan mijzelf heb gedaan om te zeggen: Daniëlle, ik ben echt wel trots op jou!