Ik merk bij mijzelf eigenlijk elke maand wel weer wat verbetering in mij. Maar toch stuiter ik elke keer weer terug op hetzelfde: een vergeving van mijzelf in de eerste plaats. Op de eerste plaats ben ik blij dat ik inmiddels al zover ben met mijn proces, ik ben goed volwassen geworden. Gek genoeg….. Toch pas sinds dit jaar. Ik denk dat ik mijzelf vooral eerst moet vergeven dat ik te kort schoot daar waar ik voor mijzelf nodig was. Hoe ik dat gedaan heb? Eigenlijk is het de stilte die wederom voor antwoorden zorgt. De oprechtheid heeft veel in mij gemist, ik merk dat ik, toen ik uit angst kwam en al die verhalen maakte om mijzelf te verantwoorden en deed waarom ik iets deed, ook met de sneltrein wilde. Jij hoeft nooit iets te doen om in het krijt te staan bij mij. Al ben ik zelf ook wel gekwetst, het is goed om nou eens een keer je rust te pakken. Toch kan ik het niet helpen dat ik soms heel even oude verhalen (die ik nog wel bewaard heb) terug lees. Ik kan eraan zien hoe zeer ik gegroeid ben.
Een vergeving is mooi maar begint bij jezelf een oprecht excuus of een sorry kan alleen worden gezegd als je het ook meent, anders is het niets waard, dan word het ook geen goud. En laten we nou net voor die gouden medaille willen gaan, ten alle tijden. Je kan ook een brief naar jezelf schrijven, waarin je alle punten benoemd die jij ‘’fout’’ heb gedaan, niets is fout alles is een les. Daarna schrijf je op wat je anders kunt doen of wat je wilt verbeteren. Hoe voelt dat? Hoe doe je dan? Wie ben je dan? Gooi daarna de ''fouten'' weg en bewaar de verbeter punten ergens waar je elke dag kijkt, zo hou je voor jezelf een reminder of doe de ho-o-pono-pono meditatie. Ga daar maar eens mee aan de slag, succes!